Albertus Zawada junior
Prawdopodobnie karczmarz, syn rajcy Wojciecha Zawady starszego (nr 298) i Elżbiety. W ławie miejskiej poświadczony w latach 1670 i 1672, w tym ostatnim roku objął też urząd lonera, który pełnił wraz z Franciszkiem Wagrowiczem (albo tożsamy z nr 337, albo – co bardziej prawdopodobne – jego krewny, może ojciec). Lonerem był też za czasów rajcostwa, między innymi w roku 1683 wraz z Jakubem Duniczem (nr 322). W roku 1676 potwierdzony został w radzie miejskiej, zasiadał w niej przez ponad ćwierćwiecze, w tym dwudziestodwukrotnie w radzie urzędującej. Ojciec i syn Zawadowie jako rajcowie mieli wpływ na bieg spraw miejskich w sumie przez prawie sześćdziesiąt lat, jako burmistrzowie rządzili w trakcie trzydziestu dziewięciu kadencji rad urzędujących. Wojciech Zawada młodszy w pierwszym roku jego obecności w radzie wraz z także nowo wybranym rajcą Dominikiem Śmieszkowiczem (nr 320) zakupili do Izby Pańskiej w ratuszu obicie z czerwonego sukna, na dobry początek ich działalności rajcowskiej, choć obyczaju takiego nie było – wszystko to w mieście zrujnowanym wojną szwedzką i jej skutkami. Gdy w latach 1680–1685 toczył się ostry spór pospólstwa z radą miejską oskarżaną o nadużycia i szkodliwe dla mieszkańców działania, zorganizował prowokację wymierzoną w rajcę Jakuba Dunicza (nr 322), który zarzuty pospólstwa popierał – w 1685 roku wraz z rajcą Baltazarem Śmieszkowiczem (nr 316) wszczął sprawę przeciwko Duniczowi, oskarżając go o przejęcie z Poczty Warszawskiej i spalenie adresowanych do Zawady listów w sprawach zadwornych. Jak w postępowaniu przed sądem wójtowskim jednak ustalono, w tej sprawie są znaczne ab utrinque i w tej formule „możliwych różnych punktów widzenia” z braku dowodów sprawę zamknięto, ale pozycję niewygodnego rajcy Dunicza rajca Zawada osłabił. Gdy z kolei w wyniku wspomnianego sporu pospólstwa z radą i dochodzeń specjalnej komisji królewskiej Jan III Sobieski zadecydował o ograniczeniu ilości rajców kazimierskich do czterech, zaangażował się w przywrócenie prawa do sześcioosobowego składu rady. W roku 1694 pojął za żonę Barbarą Tomaszkiewiczową, być może córkę rajcy Wawrzyńca Tomaszkiewicza (nr 332); świadkami na ślubie byli rajcy Jakub Groszkiewicz (nr 325) i Paweł Nieśniowski (nr 327).
