Stanisłaus Habercosts alias Lex, lanio
Rzeźnik kazimierski, urodzony około 1523 roku. Zapewne syn rzeźnika Marcina Haberkosta (zapisywanego też jako Oberkofsh, Oberkost), w latach 1541–1542 i 1544–1547 zasiadającego w ławie miejskiej. Stanisław w ławie miejskiej został odnotowany w roku 1556, lecz ławnikiem był zapewne już wcześniej. W roku 1557 z pozycji seniora ławy (co nie oznaczało najdłuższego stażu ławniczego, lecz funkcję organizującego prace) uzyskał nominację do rady miejskiej. Rajcą był przez dwadzieścia dwa lata, w radzie urzędującej-burmistrzowskiej zasiadał dwunastokrotnie. Już w 1558 roku wraz z rajcami Janem Pawlikiem (nr 218) i Stanisławem Foxem (nr 214) otrzymał od burmistrza i rady miejskiej pełnomocnictwo do reprezentowania władz miejskich w prestiżowej sprawie Marcina Sulikowskiego, który nominowany przez wielkorządcę krakowskiego Jana Bonera do rady kazimierskiej nie został przez innych rajców dopuszczony do urzędu. Spór sądowy wytoczony przed majestatem królewskim o prawo Sulikowskiego do zasiadania w radzie miejskiej w istocie był sporem z wielkorządcą Bonerem, który powołał do rady swojego kandydata spoza grona kandydatów zgłoszonych przez rajców. Zygmunt August przychylił się do żądania pełnomocników rady kazimierskiej i pozbawił Sulikowskiego godności rajcy jako nowatora religijnego, niemającego poza tym prawa miejskiego. Stanisław Haberkost cieszył się uznaniem wśród rajców – w 1566 roku otrzymał od rady miejskiej w 1566 roku lukratywne prawo wieczystej i dziedzicznej dzierżawy miejskiej jatki solnej. W 1576 roku oddał pobór ze wsi Zabłocie – kwit opieczętował swoim herbem mieszczańskim (gmerkiem), przedstawiającym na tarczy renesansowej pionowo postawioną lilię u góry załamaną w prawo, a u dołu w lewo, przez środek przekrzyżowaną. Żonaty był z Barbarą z Odżykoniów. Zmarł 22 marca 1579 roku, pochowany został w kościele Bożego Ciała, gdzie wdowa Barbara wystawiła epitafium, które do naszych czasów nie przetrwało, ale znane jest z przekazu Szymona Starowolskiego z 1655 roku, który odnotował jego treść. Zachowała się natomiast ostatnia wola rajcy Stanisława, w której między innymi zawarł legat dla kościoła Bożego Ciała w postaci kielicha, ornatu z dalmatykami, antepedium i dwóch srebrnych świeczników. W 1581 roku na zwolnione po nim miejsce w radzie nominację otrzymał Jan Makowski (nr 243).
