Joannes Mochowski
Przedstawiciele mieszkańców Kazimierza we władzach miejskich, karierę rozpoczął od urzędu ławniczego przed rokiem 1579, w latach 1579 i 1580 zasiadał na urzędzie wójta kazimierskiego. Do rady miejskiej został nominowany przez wielkorządcę krakowskiego Michała Maleczkowskiego w roku 1581, na miejsce zwolnione po zmarłym rajcy Stanisławie Haberkostcie zwanym Lex (nr 223). Rajcą był krótko, przez niespełna cztery lata, co roku zasiadając w radzie urzędującej. W pierwszej swojej kadencji, w 1581 roku, wraz z kolegami z rady pod przewodnictwem burmistrza Michała Groba (nr 242) zatwierdzał statut cechu karczmarzy. W tymże 1581 roku na publicznej drodze dostrzegł dwa konie przy prywatnym wozie, które uznał za miejskie. Kazał je wypiąć i odprowadzić do miejskiej stajni nad Wisłą, wierzchowce rozpoznał jednak jako swoje mieszczanin Marcin postrzygacz. Sprawą zajął się urząd wójtowsko-ławniczy, zarządzając identyfikację zwierząt w stajni, z udziałem uwikłanych w tak oto powstały spór. W roku 1583 Jan Makowski zatwierdzał przedstawiony przez starszyznę cechową statut piwowarów, słodowników i piwnych szynkarzy, który jeszcze w tym samym roku zatwierdził Stefan Batory. Dużym wydarzeniem było wynegocjowanie w 1583 roku ze starszymi-burmistrzami kazimierskiej gminy żydowskiej drugiego (po umowie z 1553 roku) układu w sprawie poszerzenia granic miasta żydowskiego w Kazimierzu – wraz z innymi rajcami układ ten Jan Makowski podpisał. Żonaty był z Reginą. Zmarł przed nominacjami do rady urzędującej na rok 1586, w 1584 lub 1585 roku. Na jego miejsce w radzie godność rajcowską otrzymał Wojciech Nagórzyński zwany Pawlikiem (nr 247). W 1586 roku przed urzędem wójtowskim przysięgał Błażej słodownik na okoliczność długu, jaki Jan Makowski, określany już jako zmarły, miał zaciągnąć wobec Magdaleny Biliny, mieszczki kazimierskiej. Z początkiem XVII wieku działał w Kazimierzu rajca Błażej Sarnowicz zwany Makowskim (nr 269), być może w jakiś sposób rodzinnie, w innym już pokoleniu, powiązany z rajcą Janem Makowskim.
