Mihael Grab (Groph)
Kazimierzanin, we władzach miejskich od połowy lat sześćdziesiątych XVI wieku, kiedy to zasiadł w ławie miejskiej. W 1566 roku dostał od miasta prawo dzierżawy wieczystej i dziedzicznej jatki solnej, jednej z dwunastu dających możliwość sprowadzania i sprzedaży wielickiej soli. Z ławy awansował na urząd wójta kazimierskiego, który sprawował w latach 1577–1579. W roku 1578, gdy pełnił urząd wójta, przeżył traumatyczne chwile: Anna rodem z Kazimirza Wojciecha i Zofii małżonków z garbarzów dobrowolnie zeznała, iż w domu u Pana Michała Graba Wojta kazimirskiego wziąwszy głownię zaniosła ją na górę i włożyła ją do słomy chcąc zapalić, do czego ją baba Zofia stara, co pod kościołem siada, namówiła temi słowami jej mówiąc, gdy się przed nią skarżyła, iż ją Wójtowska obiła – założymy ogień, i dała jej skosek smolnych. Pod zeznaniem zapisano wyrok i jego wykonanie, iż ową Annę kleszczami targano około rynku, potem przed miastem spalono. Michał Grob w radzie miejskiej zasiadał od 1581 roku, kiedy to uzyskał nominację do rady urzędującej na zwolnione w radzie miejsce po śmierci Jana Mrowińskiego Płoczywłosa (nr 226). Na jego kadencję burmistrzowską już w 1581 roku przypadło przewodniczenie pracom rady nad przyjęciem zmienionych zapisów statutu cechu karczmarzy kazimierskich. Statut ten nie przetrwał długo, już w 1583 roku na wniosek cechu piwowarów, słodowników i piwnych szynkarzy ordynacja ta została całkowicie zmieniona, co zatwierdziła rada działająca znowu w okresie kadencji burmistrzowskiej Michała Groba. Ta wersja statutu została zatwierdzona jeszcze w tym samym roku przez Stefana Batorego. Michał Grob zmarł przed nominacjami do rady urzędującej na 1590 rok – zwolnione przez niego krzesło radzieckie zajął Aleksander Kolędzki (nr 253); wybór ten wywołał poważny spór między radą miejską a wielkorządcą krakowskim Michałem Maleczkowskim.
