Stanislaus Ruszkowicz
Szyper kazimierski, trudnił się transportem soli w górę Wisły, w kierunku Śląska. Po stażu ławniczym został powołany w 1607 roku do rady miejskiej, na miejsce zwolnione po śmierci rajcy Jana Jędrzejowicza (nr 249). Godność rajcy dzierżył przez niespełna dwadzieścia jeden lat – w tym czasie ośmiokrotnie zasiadał w radzie urzędującej. Bez wątpienia głównym jego osiągnięciem było przygotowanie i doprowadzenie do uchwalenia oraz zatwierdzenia przez radę miejską statutu bractwa cechowego szyprów kazimierskich, co ostateczne nastąpiło w roku 1614 (był wówczas starszym tego bractwa). W artykule pierwszym tego aktu zapisano: z łaski bożej statkami naszymi tu przy Kazimirzu bendączemi tak potrzebie króla IeMczy iako y panom kupczom w prowadzeniu soli na górę tak bałwaniastej iako y beczkowey dogodzić możemy, okrom tego, żeby wody niebeło. W 1610 roku był nad Wisłą świadkiem, jak włodarz wsi Zabłocie Jakub Krupnik bił swoją żonę Katarzynę siekierą, na ziemi na niej siedząc. Zeznawał później przed sądem burmistrzowskim: gdym go tego strofował, wyzwał się na mnie z siekierą […] gdybym się był za czeladź nie uchylił, tedyby mnie był ciął. Sąd skazał Jakuba na karę zapłaty 14 grzywien. Z kolei w 1616 roku Stanisław Ruskowicz bronił się przed sądem wójtowskim przed oskarżeniem ze strony wdowy Magdaleny Serafiny, która zeznała jakoby Pan Ruskowicz miał statki dwa jej gwałtem wziąć. Rajca Ruskowicz tłumaczył, że statki wziął w swą opiekę z tey miary, iż gdy po śmierci męża jej nie miał bił kto temi statkami opiekować usilnie […] wziął w opiekę y obronę swą y one sprowadził na górę [Wisły]. Oświadczył, że zawsze gotów jest pokazać iż tak jest, a nie inaczej. Należała do niego kamienica z oficyną i stajenką na cztery konie, położona przy ul. Krakowskiej (obecnie nr 19). Zmarł w 1627 roku, pochowano go w krużganku kościoła św. Katarzyny. Egzekutorem jego ostatniej woli byli między innymi kolega z rady Adam Drążkowicz (nr 284), także kazimierski szyper wiślany. Rajca Stanisław pozostawił drugą żonę, Annę (nie wiadomo, kim była pierwsza), odnotowaną w 1632 roku w rodzinnej kamienicy Ruskowiczów. Na zwolnione przez Stanisława Ruskowicza krzesło rajcowskie w 1627 roku powołano Stanisława Postrzygaczowicza (nr 291).
