Nicolaus Zakrzowski
Kazimierzanin, poświadczony jako ławnik w roku 1605 roku. Brał wówczas udział w sądzeniu, w tym przesłuchiwaniu na mękach, złodzieja Jakuba Wielgusa, którego jednym z ostatnich uczynków była kradzież w Bieżanowie dwóch gęsi i utoczenie tam konwi miodu – w księdze ławniczej zapisano: na śmierć szubieniczną za kradzież którą czynił jest skazany i exequutia tegoż dnia stała się. Mikołaj Zakrzewski był ławnikiem także w latach 1606–1607 i 1609. Objął godność rajcy kazimierskiego w 1611 roku, zajmując krzesło zwolnione po śmierci rajcy Augustyna Pawlika (nr 258). Wtedy to oraz w roku 1616 zasiadał w radzie urzędującej-burmistrzowskiej. Jako rajca stary brał udział w 1614 roku w zatwierdzaniu statutu bractwa szyprów kazimierskich oraz w roku 1615 w przyjmowaniu statutu cechu garncarzy kazimierskich. Także w roku 1615 uczestniczył w zawarciu porozumienia z kazimierską gminą żydowską, poszerzającego postanowienia układu z 1609 roku. Żonaty był z Dorotą z Prybwiców, wdową po Sebastianie Cichoszowskim, która z pierwszego małżeństwa miała syna Sebastiana, późniejszego rajcę (nr 278). W 1617 roku Mikołaj Zakrzewski złożył ostatnią wolę przed Janem Wolnym starszym (nr 275) jako wójtem działającym w asyście ławników, Aleksandra Zaborskiego zwanego Pokorowiczem (nr 276) i Wojciecha Malarzowica zwanego Gładyszem (nr 279), którzy przyszli odebrać ów akt do jego domu położonego obok kościoła św. Katarzyny, przy domu zmarłego rajcy Wojciecha Stalniego młodszego (nr 260). Jako główna spadkobierczyni powołana została żona. Mikołaj Zakrzewski zmarł 4 lutego 1617 roku. Wdowa Dorota primo voto Cichoszowska, secundo voto Zakrzewska, poślubiła potem rajcę Zachariasza Węgrzynowskiego (nr 281).
