Christopherus Najmanowicz
Lekarz, profesor i rektor Uniwersytetu Krakowskiego, urodzony około 1590 roku, syn Jakuba i Jadwigi. Nobilitowany, pieczętował się herbem Gozdwa i Prus I (odwrócony). Studiował na Uniwersytecie Krakowskim, w Bolonii i Pizie, doktorat medycyny uzyskał w Padwie, w 1610 roku objął katedrę na Wydziale Medycznym w Krakowie. W roku 1620 powołany do rady miejskiej, na miejsce po zmarłym Franciszku Delpace (nr 466). Do zrzucenia go z urzędu w 1645 roku dziewięciokrotnie uzyskiwał nominację do rady urzędującej i pełnił wówczas w przypadającej na niego kolejności funkcję burmistrza. W okresie burzliwych zatargów rady z ławą i pospólstwem stanął po stronie rady, a nawet – co było kontrowersyjne – jako burmistrz przyczynił się do uwięzienia 15 przywódców buntu, podejrzanych o wniesienie skargi do sądu królewskiego. Był komisarzem do spisania inwentarza arsenału miejskiego, delegatem do rewizji statutu cyrulików, prowizorem fundacji dla ubogich dziewcząt. W roku 1639 był lonerem. W latach 1627–1634 czterokrotnie pełnił urząd rektora Uniwersytetu Krakowskiego, walczył z wpływami jezuickimi. Prowadził prywatną praktykę lekarską (był lekarzem biskupa krakowskiego Piotra Tylickiego). Miał kilka kamienic w Krakowie, z rodzinną „Najmanowiczowską” przy ul. Szpitalnej (nr 19), ogrody na Podbrzeziu, w Kazimierzu i Wieliczce, dwa domy w Olkuszu, wieś Gorzków koło Koszyc. Ożenił się z Katarzyną, miał czterech synów i kilka córek, z których Jadwiga została żoną Stanisława Spinka (nr 493). W roku 1635 wdał się w spór z Uniwersytetem o dzierżawy wsi, w tym Paczółtowic, skutkujący usunięciem z uczelni i procesami przed radą miejską. Gdy oskarżono go o obrazę majestatu królewskiego, uciekł do Rzymu przed karą półrocznego więzienia. 9 grudnia 1645 roku dekretem Władysława IV Wazy pozbawiono go urzędu rajcy. Jego pamflet na króla, radę i Uniwersytet rok później został spalony przez kata na Rynku. Krzysztof zmarł w biedzie i opuszczeniu 23 listopada 1651 roku w Rzymie.
