Urodzony około 1750 roku. Czwarty kazimierski rajca i burmistrz (czy jak to wówczas nazywano „prezydent”) z ostatniej rady samodzielnego miasta Kazimierza. Poświadczony w radzie kazimierskiej od roku 1794. W tymże roku w okresie insurekcji kościuszkowskiej i incydentalnego przywrócenia rozwiązań ustrojowych Sejmu Czteroletniego, co oznaczało włączenie Kazimierza do Krakowa, władze miejskie formalnie nie działały. Od 15 czerwca 1794 roku poświadczone jest ich działanie w warunkach powrotu Kazimierza do statusu samodzielnego miasta, w oparciu o rozwiązania sejmu grodzieńskiego z 1792 roku. Był to jednak już czas dwuletniej okupacji pruskiej, III rozbioru Polski i wkroczenia w 1796 roku do krakowskiego zespołu miejskiego austriackich zaborców. Od połowy 1794 roku władze kazimierskie podlegały zwierzchności wojskowych i cywilnych komisarzy okupacyjnych, najpierw pruskich, następnie austriackich. W wyniku ich zarządzeń zniesiona została w okresie okupacji pruskiej rotacja radnych na funkcji burmistrza miasta – od czerwca 1794 roku do marca 1796 roku burmistrzem Kazimierza nieprzerwanie był Karol Sobieniowski, z czasem tytułowany jako „prezes magistratu”. To przewodzenie magistratowi kontynuował także pod I zaborem austriackim, po roku 1796, pełniąc funkcję burmistrza nieprzerwanie do końca 1798 roku. Odejście od połowy 1794 roku od rozwiązań prawa magdeburskiego i przyjęcie ciągłości na urzędzie burmistrzowskim połączonym z przewodniczeniem radzie miejskiej uczyniły z Karola Sobieniowskiego pierwszego burmistrza w nowym już rozumieniu ustrojowym tego urzędu, analogicznie jak równoległa w Krakowie prezydentura Filipa Lichockiego. Karol Sobieniowski podczas spisu przeprowadzonego w 1792 roku miał 43 lata, mieszkał z żoną Justyną lat 36 i gromadką dzieci, synami: Józefem lat 18, Ksawerym lat 10 i Feliksem lat 2, oraz córkami: Marianną lat 16, Teklą lat 11, Magdaleną lat 9, Józefą lat 6 i Honoratą lat 3. W domu były trzy służące: Regina, Zofia i Konstancja, mieszkał tam też najemca Józef Tagowski z żoną Katarzyną oraz siostrzenicą Teklą Fajfurowską i jej służącą Reginą. Po roku 1798, gdy przekazał burmistrzostwo kazimierskie w ręce Jana Dobrzańskiego (nr 368), we władzach miejskich już się nie udzielał.
