A+ A A-
Tom:
strona:

Jan Okoński

rajca 1758, 1759, 1760, 1761, 1762, 1763, 1764, 1765, 1766, 1767, 1768, 1769, 1770, 1771, 1772, 1773, 1774, 1775, 1776, 1777, 1778, 1779, 1780, 1781, 1782, 1783, 1784, 1785, 1786, 1787, 1788, 1789, 1790, 1791, 1792
burmistrz 1758, 1759, 1760, 1763, 1764, 1765, 1766, 1767, 1768, 1770, 1772, 1773, 1774, 1776, 1777, 1780, 1784, 1785, 1787, 1788, 1790, 1791

Joannes Okonsky

Karczmarz, przedstawiciel zasiedziałej, rozgałęzionej rodziny kazimierskiej, aktywnej w lokalnych władzach (jego krewny, Tomasz Okoński, był pierwszym wójtem założonego w 1784 roku miasta Podgórza) i konsekwentnie bogacącej się. Urodził się w 1715 roku. Oprócz karczmarstwa zajmował się handlem i inwestował w nieruchomości. Uzyskał honorowy tytuł sekretarza królewskiego. Karierę rozpoczynał w gremium Dwunastu Mężów, gdzie został odnotowany w latach 1748–1749. W radzie miejskiej zasiadał od roku 1758 przez niecałe trzydzieści pięć lat, w skład rady urzędującej wchodził dwudziestodwukrotnie. W 1780 roku wziął udział w deputacji rady miasta składającej cesarzowi Józefowi II na specjalnie udzielonej im audiencji w Wieliczce, gdzie cesarz bawił, podziękowanie za zwrócenie Kazimierzowi wsi Zabłocie. W roku 1788 jako burmistrz przewodził delegacji kazimierskiej finalizującej negocjacje z przedstawicielami rządu wiedeńskiego na temat sprzedaży miejskich gruntów, w tym Zabłocia, położonych po prawej stronie Wisły, a potrzebnych dla rozbudowy nowo powstałego miasta Podgórza; jego podpisy widnieją pod stosownymi układami zawartymi w tej sprawie. Przez Katarzynę Okońską był spowinowacony z Szymonem Rotkiewiczem (nr 359); wykorzystując fakt, że ten był poborcą podatkowym, Jan Okoński nie płacił cła od sprowadzanej z Wieliczki (czyli z zagranicy) soli. By zaradzić tego typu praktykom, rada miejska utworzyła na wolnej części rynku kazimierskiego skład solny, wydzierżawiając go kupcom wielickim, czyli konkurencji. W 1787 roku komisja dobrego porządku, lustrująca podupadający Kazimierz, wytknęła Okońskiemu, że zawłaszcza liczne, opuszczone posesje, nie dopuszczając do ich przejścia na rzecz miasta i eksploatując je na własną rękę. Co więcej, czynił tak nawet z własnością miejską – przejął materiały z rozbiórki kazimierskich sukiennic, miejski folwark Dajwór i dom celny przy bramie Krakowskiej. Ten ostatni przebudował na własną siedzibę, przy okazji doprowadzając do zawalenia się części muru miejskiego. Niektóre z tych zawłaszczeń sankcjonował później, przeforsowując wespół ze spowinowaconym z nim rajcą Szymonem Rotkiewiczem korzystne dla siebie uchwały rady miejskiej. Doczekał włączenia Kazimierza do Krakowa w wyniku ustaw Sejmu Czteroletniego, lecz dalszych wydarzeń, w tym zabiegów rady miejskiej o utrzymanie samodzielności miasta, już nie. Ożenił się dwukrotnie: w 1740 roku z Anną Maciołkowiczową, z którą miał syna Karola, oraz w 1752 roku z Franciszką, córką rajcy Jana Szwandera (nr 347), z którą miał córkę Mariannę (zmarła w roku 1784) i syna Stanisława. Zmarł 7 czerwca 1792 roku, rok po śmierci żony. Pochowany został w kościele Bożego Ciała, w południowej kruchcie zachowało się epitafium jego i żony.

Zachowane w południowej kruchcie kościoła Bożego Ciała epitafium z czarnego marmuru żony Jana Okońskiego, Franciszki,
zmarłej w 1791 roku, w wieku 53 lat, oraz Jana Okońskiego, zmarłego w 1792 roku, w wieku 77 lat
Zachowane w południowej kruchcie kościoła Bożego Ciała epitafium z czarnego marmuru żony Jana Okońskiego, Franciszki, zmarłej w 1791 roku, w wieku 53 lat, oraz Jana Okońskiego, zmarłego w 1792 roku, w wieku 77 lat
Archiwum Narodowe w Krakowie
Urząd Miasta
Bbilioteka Jagielońska
Zarządzaj ustawieniami dotyczącymi prywatności