Gedko dictus Stilvoyt, Gedkoni, Stilvogt, Stilvoit
Jeden z trzech zasadźców Krakowa i zarazem pierwszych wójtów nowej gminy miejskiej, wymieniony w przywileju lokacyjnym Bolesława Wstydliwego z 1257 roku. Pochodził ze Śląska, Do Krakowa przybył z Wrocławia, gdzie w 1254 roku został odnotowany jako jeden z dwunastu ławników. Wraz z towarzyszącymi mu dwoma zasadźcami: Jakubem z Nysy (nr 4) i Dytmarem zwanym Wolkiem (nr 5), z pełnym sukcesem zrealizował wielkie przedsięwzięcie, jakim było przeprowadzenie lokacji miasta, czyli jego wytyczenie urbanistyczne, sprowadzenie osadników oraz wprowadzenie na grunt tego nowego organizmu prawa magdeburskiego z jego instytucjami, w tym ławy sądowej i rady miejskiej. Jako wójt pełnił przewidziane tym prawem funkcje sądownicze i administracyjne, dzieląc władzę z dwoma pozostałymi zasadźcami. Jednak w Krakowie przebywał krótko, jego rola ograniczyła się do przeprowadzenia lokacji miasta i uruchomienia gminnych instytucji. Już w 1261 roku był ławnikiem wrocławskim, zapewne po zbyciu swojego udziału w krakowskim wójtostwie. Odnotowany został w 1269 roku jako właściciel młyna na Oławie, a w roku 1272 na urzędzie wójta Nowego Miasta we Wrocławiu.
