Thomas Smardzowski
Kazimierzanin, zapewne z tej samej rodziny, której wcześniejszym przedstawicielem w radzie miejskiej był Jan Smardzewski (nr 311). Poświadczony został jako ławnik w latach 1699 i 1700, w tym ostatnim roku był też syndykiem miejskim. Wówczas to wdał się w spór z radą miejską, zarzucając jej bezprawne żądanie czopowego i inne nadużycia. W 1700 roku August II Mocny z jego wniosku wezwał magistrat kazimierski przed królewski sąd. Tomasz Smardzewski sprawę wygrał, skoro już w latach 1703 i 1704 był wójtem kazimierskim, awansowanym w drugim roku wójtostwa do rady miejskiej. W radzie zasiadał przez niecałe szesnaście lat, do rady urzędującej powoływany był dwunastokrotnie. Wójtem był także w roku 1705, natomiast w roku 1710 został poświadczony na urzędzie lonera. Pełnił też urząd pisarza miejskiego, po pisarzu i rajcy Ignacym Pawle Michałowskim (nr 343). W przeciwieństwie do poprzednika starał się pomimo kryzysu w gospodarce miejskiej z urzędu tego czerpać należny przychód – odnotowano w księgach rachunkowych, że w latach 1712 i 1713 wziął sobie sam niewielkie kwoty, nie respektując na wielkie ciężkości miasta. Z radą miejską ponownie procesował się w roku 1717, zarzucając bezprawne pozbawienie godności starszego rajców (funkcja ta nie jest do tej pory rozpoznana) oraz „inne krzywdy” – w drugiej instancji przed sądem królewskim sprawę wygrał; od tej pory konsekwentnie jest w księgach wzmiankowany na funkcji „starszego”. Ożenił się z Justyną. W 1685 roku oskarżyła ona przed sądem burmistrzowskim Jadwigę, żonę rajcy Jana Luteckiego (nr 329), o to, że pod czas pogrzebu Nieboszczki Panej Śmieszkowicowej w Kościele Bożego Ciała nie mając żadnej słusznej przyczyney ważyła się słowy wielce uraźliwemi, adresowanymi do skarżącej się i jej rodziców, a przez tak obelżywe i sromotne słowa na dobrey sławie ukrzywdziła i Mieysce Święte (że się takie ważyła słowa w Kościele mówić) sprofanowała. Następną sprawą przed sądem była skarga Tomasza Smardzewskiego na rajcę Jana Luteckiego o to, że ten jako poborca podatkowy wysłał do jego domu bez przyczyny egzekutorów, którzy się wódki i piwa na kilka złotych napili oraz przez hałasów czynienie mir domowy naruszyli, a gdy poszkodowany w ratuszu poskarżył się urzędującemu tam Luteckiemu, ten mu odpowiedział sromotnemi słowy, czym skarżącego na poczciwym Urodzeniu i Dobrej Sławie ukrzywdził. W roku 1704 Tomasz Smardzowski został odnotowany jako wdowiec biorący ślub z Teresą Kostrzewszczanką. Zmarł prawdopodobnie w 1719 roku.
