Stanislaus de Benedyktowice
Kupiec, sekretarz królowej Bony, syn Ibrama Salomona i Katarzyny, córki rajcy Jana Becka (nr 293), bratanek rajcy Piotra Salomona (nr 288). Wraz z bratem Mikołajem w 1543 roku uzyskał potwierdzenie szlachectwa nadanego ich przodkowi przez Władysława Jagiełłę, pieczętował się herbem Łabędź. Pisał się zgodnie z rodzinnym pochodzeniem z Benedyktowic (obecnie Bieńkowice), dziedziczył także wsie Modlnicę Wielką i Małą. W 1510 roku został wpisany w poczet słuchaczy Uniwersytetu Krakowskiego. Od 1525 roku, przez cztery kolejne kadencje, zasiadał w ławie miejskiej. W 1529 roku otrzymał nominację do rady miejskiej. Krzesło rajcowskie zajmował do roku 1546. W radzie urzędującej zasiadał w latach 1529, 1545 i 1546. Sprawował wtedy w przypadającej na niego kolejności funkcję burmistrza. W radzie zajmował się sprawami gospodarczymi, pełnił też urząd lonera w latach 1541, 1543, 1545 i 1546. Był również poborcą podatku mostowego. W roku 1543 wziął z ramienia władz miasta udział w sejmie w Krakowie. Wtedy to sprzedał radzie pozłacany wewnątrz srebrny kielich, który następie został wręczony Zygmuntowi Augustowi podczas uczty wydanej przez władze miasta. Rok później rada uczyniła Stanisława odpowiedzialnym za utrzymanie obwarowań miejskich. Jako burmistrz w 1546 roku w imieniu rady witał oracją biskupa Samuela Myszkowskiego. W 1538 roku został wybrany przez króla i gwarków zwierzchnikiem kopalń tatrzańskich. W Krakowie był właścicielem kamienicy przy Rynku (obecnie nr 13), a także domu przy cmentarzu kościoła św. Szczepana. Stanisław posiadał też dobra pszczyńskie i mysłowickie, zakupione od Jana Turzona, pana na Pszczynie. Ożenił się z Anną, córką Erazma Bethmana, syna rajcy Seweryna (nr 282). Zmarł bezpotomnie 24 maja 1546 roku.
