Stanislaus Michael Segnic
Kupiec korzenny, sekretarz królewski, kawaler Złotej Ostrogi. Nobilitowany w 1669 roku w Krakowie za zasługi wojenne (służył pod Jeremim Wiśniowieckim i brał udział w bitwie pod Beresteczkiem). Został dopuszczony do rodowego herbu Prus II Andrzeja Olszowskiego – biskupa chełmińskiego i podkanclerzego koronnego. Urodził się w 1641 roku. Był najstarszym synem Kaspra Segnitza, który do Krakowa przybył z Norymbergii w 1639 roku, oraz Katarzyny Kondratówny. W ławie miejskiej zasiadał od roku 1669. W 1670 roku dostał się do rady, gdzie urzędował przez blisko 40 lat. Był przedstawicielem Krakowa w sądzie 6 miast. W roku 1672 nadzorował załogę wojskową w Krakowie. Jako rajca w roku 1697 brał udział w uroczystym powitaniu w Krakowie nowo obranego króla Augusta II, niosąc baldachim z innymi rajcami: Janem Zaleskim (nr 536), Krzysztofem Krauzem (nr 544), Janem Krakierem (nr 545), Jerzym Romualdem Schedlem (nr 546) i Andrzejem Węgrzynowiczem (nr 548). W 1700 roku wraz ze Stanisławem Słowakowicem (nr 550) zwrócili się z prośbą do Mikołaja Zalaszowskiego, kanonika poznańskiego, który przygotowywał duże dzieło z zakresu prawa polskiego i wywodził się z krakowskiej rodziny radzieckiej, o uwzględnienie w nim ważniejszych przywilejów miejskich Krakowa. Stanisław Michał Segnitz był prowizorem szpitala św. Sebastiana i lazaretu miejskiego od grudnia 1688 roku. Prowadził sklep z artykułami kolonialnymi (jego ojciec należał do elity kupieckiej). Posiadał kamienicę przy ul. Grodzkiej 13. Był też właścicielem wsi Janowice. W latach 1674−1676 trzymał w dzierżawie wieś Dąbie. Podarował radzie miejskiej wykonany ze srebra krucyfiks z herbem Krakowa i Segnitzów. Ożenił się z niejaką Rozalią. Jego córka Teresa wyszła za Kazimierza Bonifacego Kantellego, rajcę (nr 539). Zmarł podczas morowego powietrza w roku 1709. Jego miejsce w radzie zajął Stanisław Węgrzynowicz (nr 580).
