Ostateczne przypieczętowanie w 1915 roku formalnego połączenia, a faktycznie przyłączenia samodzielnego do tej pory miasta Podgórza do miasta Krakowa, ziściło ideę prezydenta Juliusza Lea utworzenia Wielkiego Krakowa – organizmu miejskiego z „oddechem” przestrzennym. Wpisywało się to w charakterystyczną dla końca XIX wieku ogólniejszą tendencję czy wręcz politykę rozwojową miast europejskich w naszym rejonie z Wiedniem, Pragą, Budapesztem na czele (już w latach 1872–1873 połączenie trzech miast: Budy, Óbudy i Pesztu stworzyło Budapeszt, przełamując statyczne spojrzenie na przestrzeń miejską).
Po przeprowadzeniu szeregu przyłączeń do Wielkiego Krakowa (co opisano szczegółowo w tomie Poczet sołtysów, wójtów i burmistrzów miast, jurydyk, wsi i gmin przyłączonych do Krakowa do 1915 roku) miasto liczyło sobie 46,9 km² powierzchni.
Czasy II Rzeczypospolitej nie przyniosły tu rewolucyjnych zmian. Poszerzenia granic sprowadzały się do korekt – i tak:
– w 1917 roku miasto zakupiło Las Wolski, urządzając tam od 1927 roku ogród zoologiczny, oficjalnie otwarty w 1929 roku;
– w 1925 roku włączono do granic miasta obszary dworskie Piaski i Łobzów;
– w 1926 roku podjęto przyłączenie do miasta gruntów z gminy Wola Duchacka, stanowiących teren przyszłego, nowego cmentarza izraelickiego zwanego cmentarzem Abrahama (w Podgórzu, przy ulicy Abrahama).
W wyniku tych korekt w roku 1926 powierzchnia Krakowa wynosiła 49,5 km². I wielkość ta pozostała już niezmieniona do II wojny światowej.
Na obszar Krakowa składały się 22 dzielnice katastralne, nazywane też gminami katastralnymi (wyliczono je poniżej, w podpisie do mapki). Nie należy ich kojarzyć z dzisiejszymi dzielnicami miasta. Były to terytoria wydzielone geodezyjnie dla celów hipotecznych, a w efekcie podatkowych. Pomijając Śródmieście i Wawel-Zamek, swoimi obszarami pokrywały się z terenami dawnych samodzielnych gmin miejskich i wiejskich przyłączanych do Krakowa na przełomie XVIII i XIX wieku oraz w okresie tworzenia Wielkiego Krakowa, od nich też brały swe nazwy. Były pomocne w administrowaniu, lecz nie stanowiły jednostek administracyjnych. Tymi ostatnimi były obwody (ówczesne można porównać z dzisiejszymi dzielnicami). Magistrat wydzielał je w obszarze miasta, przydzielając im po kilka dzielnic katastralnych i ustanawiając komisariaty obwodowe z komisarzem na czele – dla obsługi mieszkańców w imieniu tegoż magistratu (zarządu miasta). Z czasem komisariaty zyskały potoczne miano „małych magistratów”, rozrastały się i tworzono ich filie. Były to więc usytuowane bliżej mieszkańców emanacje władzy miejskiej – bez decentralizacji kompetencji, lecz z dekoncentracją zadań.
Po roku 1915 działało w mieście 5 obwodów z komisariatami obwodowymi i 7 ich filii z komisariatami filialnymi, obsługujących w prostszych sprawach mieszkańców 22 dzielnic katastralnych. Ten podział administracyjny miasta na obwody uporządkowano w 1928 roku, wprowadzając 9 obwodów, już bez filii. W roku 1936 zmniejszono liczbę obwodów do 6, a w miejsce komisariatów wprowadzono miejskie urzędy obwodowe z kierownikami na czele. Rozwiązania te przetrwały do 1941 roku.
