Wieś królewska-wielkorządowa położona na terenie prawobrzeżnego starorzecza Wisły, naprzeciwko Dąbia. Pierwotnie, do około 1160 roku, należała do rodu Awdańców, następnie do wieku XIII była własnością klasztoru Norbertanek na Zwierzyńcu. W wieku XIV i do początku XV była z kolei w rękach rycerskich, między innymi rodu Rawiczów. W 1421 roku Władysław Jagiełło przeniósł Płaszów z prawa polskiego na magdeburskie, a w roku 1428 zakupił tę wieś za 500 grzywien, wytyczając ulicowy przebieg zabudowy, wzdłuż dzisiejszej ulicy Szklarskiej. Przez wieki XV i XVI Płaszów pozostawał w rękach królewskich pod administracją wielkorządową. W wiekach XVII i XVIII wieś nadal posiadała status wielkorządowy, choć pojawiały się tam także własności niekrólewskie. Miasto Kazimierz posiadało w Płaszowie folwark Okop (w rejonie obecnej ulicy Koszykarskiej), łąki i dużą cegielnię przy granicy z Zabłociem. Był tam też z początkiem XIX wieku spory zespół dworski, znajdujący się w prywatnych rękach. Podległość wielkorządom sprzyjała pozycji mieszkańców – chłopi byli zwolnieni z większości świadczeń poza czynszami, zbieraniem siana i czyszczeniem sadzawek królewskich. Mieli zorganizowany samorząd w postaci wójta i ławy; najstarszego wójta na urzędzie odnajdujemy w roku 1584. W XIX wieku wyodrębniły się dwie części Płaszowa: Płaszów Wielki w zachodniej części i Płaszów Mały zwany Lasem, oddzielone przysiółkiem Lasek. W roku 1902 w gminie były sto sześćdziesiąt trzy domy mieszkalne, sto piętnaście zabudowań gospodarczych, dwie cegielnie, dwie fabryki dachówek i cegieł, fabryka gipsu i fabryka elektryki. Miał tam powstać port rzeczny. Gminę zamieszkiwało około półtora tysiąca osób. Po wielu oporach ze strony gminy, z opóźnieniem w stosunku do innych gmin, w roku 1912 Płaszów został włączony do Wielkiego Krakowa, tworząc administracyjnie obwód V miasta (wraz z przyłączonym w 1915 roku Podgórzem), katastralnie natomiast XIX dzielnicę miasta.
