Paulus Niesniowsky
Prawnik, urodzony w Kazimierzu koło Krakowa, syn Jakuba, snycerza, który rzeźbił ołtarze dla kościoła św. Urszuli i stalle w kościele Bożego Ciała, oraz Reginy z domu Zalaszowskiej. Od roku 1681 był rajcą kazimierskim. Reprezentował Kazimierz w sądzie 6 miast. Przedstawiciele Krakowa w tym sądzie, Jan Gaudenty Zacherla (nr 547) i Stanisław Michał Segnitz (nr 538) namówili go do objęcia funkcji krakowskiego syndyka. Był nim w latach 1690–1701 i dał się poznać jako biegły prawnik – w roku 1701 jednogłośnie został wybrany do rady miejskiej, na miejsce po zmarłym Stanisławie Słowakowicu (nr 550). W radzie zasiadał przez nieco ponad 20 lat, dwunastokrotnie był wybierany do rady urzędującej, stając wówczas, w przypadającej na niego kolejności, na czele miasta jako jego burmistrz. Ożywioną działalność prowadził w okresie drugiego najazdu szwedzkiego. W 1705 roku posłował do Michała Potockiego, pisarza polnego koronnego, aby wyjednać ulgę od ciężarów wojskowych, rok później do Augusta II bawiącego w Pilicy, z prośbą o ulgę w podatkach nałożonych na miasto. W czasie wielkiej zarazy w latach 1707–1708 nie opuścił miasta, ale działał w magistracie. Reprezentował Kraków w roku 1709 w Toruniu podczas powitania króla przybywającego z Saksonii. Uczestniczył w przygotowaniu (z okazji obchodzonego w 1700 roku tysiąclecia Krakowa) kopiarza praw i przywilejów miasta, mającego stanowić drugi tom dzieła Mikołaja Zalaszowskiego Ius Regni Poloniae. Dzierżawił od miasta postrzygalnię sukna w Sukiennicach, gdzie mieszkał jako syndyk, oraz dom „Podelwie” przy ul. Grodzkiej (nr 32). Miał dwie żony: Zofię Bukowiecką i Helenę Bekową. Z Zofią miał szesnaścioro dzieci: czterech synów (najstarszy był cystersem w Koprzywnicy, jeden popadł w niewolę turecką, inny zmarł jako praktykant w Warszawie), oraz dwanaście córek (trzy zmarły „na krosty”, jedna na tyfus, a siedem wyszło za mąż). Zmarł około 26 marca 1721 roku, miejsce po nim zajął Sebastian Mamczyński (nr 594).
