Andreas Joannes Szafałkowic
Mieszczanin krakowski, doktor filozofii (od 1686 roku), sekretarz królewski. Pochodził z Chęcin, gdzie jego ojciec pełnił urząd rajcy. Urodził się w 1664 roku. Karierę we władzach miejskich rozpoczął jako aplikant w kancelarii radzieckiej. Początkowo pracował za darmo, a od sierpnia 1688 roku otrzymywał 5 złotych tygodniowo. W 1701 roku został syndykiem. Do rady awansował w 1702 roku po śmierci Bonawentury Brigantiego (nr 532). W tym czasie 18 razy wchodził w skład rady urzędującej, w której na przemian z innymi rajcami pełnił funkcję burmistrza. Odpowiadał także za finanse jako loner. W czasie szwedzkiej okupacji w 1702 roku udał się z poselstwem do Karola XII, aby prosić go w imieniu mieszczaństwa o złagodzenie kontrybucji nałożonej na Kraków. W latach zarazy 1707– –1708 pozostał w mieście i brał udział w organizowaniu pomocy chorym i zabezpieczaniu ochrony sanitarnej miasta. Należał do nielicznych rajców, którzy zdecydowali się pozostać w mieście. Od 1711 roku pełnił funkcję kasjera Bractwa Miłosierdzia. Będąc edylem kościoła Mariackiego (1720–1728), wystąpił w marcu 1722 roku z inicjatywą przeprowadzenia gruntownego remontu dachu. Należała do niego kamienica przy Rynku (nr 38) i połowa młyna w Zielonkach przy drodze do Skały (zapisał go żonie). Pozostawił po sobie sporą bibliotekę, którą przekazał w testamencie krewnym. Ożenił się z Anną Kentz (w 1695 roku), nie pozostawił prawdopodobnie żadnego potomstwa. Zmarł przed 22 stycznia 1729 roku, a pochowany został przy ołtarzu św. Sebastiana w kościele Mariackim. Na urzędzie rajcy zastąpił go Jakub Konstanty Derjakubowicz (nr 604).
