|
tytuł honorowego obywatela nadany 14 lipca 1843 roku |
…w dowód wdzięczności za Jego przychylne dla tego Kraju chęci… (z uchwały Senatu – ANK, sygn. WMK IV-32, s. 106) |
Otto Emil von Hartmann
radca legacyjny, rezydent króla Prus w Wolnym Mieście Krakowie
Stempel pieczęci (zwierciadlane odbicie) Senatu Rządzącego WMK udzielającego godności honorowego obywatelstwa oraz własnoręczny podpis uhonorowanego.
Otto Emil von Hartmann, herbu własnego, pruski urzędnik, radca legacji, minister-rezydent. Urodzony 7 sierpnia 1786 r. w Berlinie, syn radcy administracyjno-skarbowego Ottona Karla i Juliany Dorothy z domu Hielscher. W stołecznym Berlinie w administracji rządowej pełnił stanowisko radcy legacji – urzędnika w służbie dyplomatycznej. W 1833 r. powierzono mu przedstawicielstwo Królestwa Prus przy Senacie WMK. Objął równorzędne konsulowi stanowisko ministra-rezydenta króla Prus, współdziałał z taki samymi rezydentami cesarzy Austrii i Rosji – w celu sprawowania politycznego nadzoru nad WMK. Tę przedstawicielską rezydenturę pełnił przez dekadę, do roku 1843, kiedy to ze względu na stan zdrowia złożył w Berlinie dymisję. W 1836 r. został honorowym członkiem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego. Kawaler austriackiego Orderu Żelaznej Korony II kl., odznaczony rosyjskim Orderem św. Anny II kl. i pruskim Orderem Orła Czerwonego III kl. Żonaty z Augustą Rosalią Emilią z domu Mandel, mieli syna Karla Georga Wolfganga Eberharda, generała piechoty pruskiej, gubernatora twierdzy Ulm. Zmarł 22 sierpnia 1854 r. w Berlinie; pochowany tamże na nieistniejącym już cmentarzu ewangelickim.
Z protokołów obrad Senatu WMK reprodukcja wpisu z uchwałą przyznającą godność;
Tytuł nadany uchwałą Senatu Rządzącego nr obrad 2352, nr Dziennika Głównego 3572 (ANK, sygn. WMK IV-32, s. 106) podjętą 14 lipca 1843 r., gdy prezesurę Senatu Rządzącego sprawował Jan Chrzciciel Schindler. Uhonorowanie Ottona Emila von Hartmanna nastąpiło w związku z zakończeniem przez niego pełnienia urzędu rezydenta Królestwa Pruskiego przy WMK.
reprodukcja pisemnego wystąpienia z roku 1837 trzech rezydentów „mocarstw opiekuńczych”, w tym Ottona Emila von Hartmanna, do władz Wolnego Miasta – w obowiązującym ówcześnie w dyplomacji międzypaństwowej języku francuskim.
