Michael Dobrzanski
W kleparskiej radzie miejskiej potwierdzany w przedziale lat 1711–1746, w ostatnich latach był wzmiankowany jako rajca-senior rady. Zapewne tę ponad trzydziestoletnią karierę rajcowską poprzedził udziałem w ławie miejskiej, ślady tego jednak nie zachowały się. W latach 1732–1733 i 1735 urzędował jako wójt kleparski. W 1720 roku jako ówczesny burmistrz wraz z rajcami Wawrzyńcem Piskalskim (nr 176) i Józefem Cenclerem (nr 180) rozstrzygał sprawę nieprawidłowości w obrocie solą między Wieliczką a Kleparzem. W roku 1722 wraz ze wspomnianym rajcą Cenclerem był prowizorem szpitala św. św. Apostołów Szymona i Judy. W 1728 roku wymógł na nieustalonym koledze, prawdopodobnie rady też rajcy, oficjalne przeprosiny za rozpowszechnianie pogłosek, jakoby miasto miał zrujnować. Formuła odwołania obelgi brzmiała: cokolwiek wymówiliśmy z popędliwości i pijaństwa naszego […], te wszystkie słowa jako nieprzystojne w usta nasze wracamy. Michał Dobrzański był żonaty z Dorotą. W 1738 roku wydał za mąż za Antoniego Ziębińskiego córkę Salomeę. Zachował się także ślad drugiej, nieznanej z imienia córki wydanej za Eminowicza. Michał Dobrzański zmarł 28 maja 1751 roku. Pomimo że był towarzyszem brackim, a w roku 1725 starszym w Bractwie Ubóstwa Chrystusowego przy kościele św. Floriana, nie został pochowany w kaplicy brackiej św. Józefa, lecz w kaplicy św. Anny w kościele św. Floriana, którą z żoną opiekowali się. Wdowa Anna zmarła rok później w trakcie doglądania spraw w Wilczkowicach, gdzie miała dzierżawę. Pochowana została przy mężu, w kaplicy pod wezwaniem swojej patronki.
