Josephus Cęcler (Cendler)
Długoletni rajca i burmistrz kleparski, karierę w radzie poprzedził zasiadaniem w ławie sądowej w latach 1702–1703 i 1711–1712. W radzie miejskiej od 1712 roku, potwierdzany co najmniej dziewiętnastokrotnie, do roku 1748. Już na początku urzędowania w radzie uwikłał się jako burmistrz w prawne zawiłości i musiał w jednej ze spraw przyznać, że nie godziło się mieszczanina krakowskiego brać do więzienia kleparskiego, co oznaczało, że przekroczył kompetencje. W 1720 roku wraz z ówczesnym burmistrzem Michałem Dobrzańskim (nr 179) i rajcą Wawrzyńcem Piskalskim (nr 176) rozstrzygał sprawę nieprawidłowości w obrocie solą między Wieliczką a Kleparzem. W 1723 roku został wraz z rajcą Dobrzańskim pozwany przed sąd wielkorządowy przez rajcę Antoniego Janowskiego (nr 183) o podżeganie kleparskiego lekarza Boratyńskiego do napaści na niego. Źródłem była błaha sprzeczka w domu Józefa Cenclera, która później skutkowała ulicznymi zajściami. Jednego z lipcowych dni tegoż roku Boratyński, którego – jak podawał rajca Janowski – pobuntowali i fermentowali rajcowie Cencler i Dobrzański, idąc wieczorem o godzinie siódmej przez Długą ulicę stanąwszy też opposito domu [ Janowskiego] ze swoimi kolegami wyzywał go na pojedynek wołając słowa nieuczciwe, pełne kalumnij y dyshonorów. Z czego z kolei mieszkający obok rajca Cencler i inni naśmiewali się i cieszyli z tego i z niesławy Pana Janowskiego. W 1722 roku z wyboru rady miejskiej Józef Cencler był wraz ze wspomnianym rajcą Michałem Dobrzańskim prowizorem szpitala św. św. Apostołów Szymona i Judy w Kleparzu, w roku 1725 przyjął godność konsyliarza w Bractwie Ubóstwa Chrystusowego przy kościele św. Floriana. Był żonaty z Dorotą, zmarłą w 1730 roku. Miał córkę Katarzynę, wydaną za rajcę sandomierskiego Wojciecha Sztykalskiego. Przyszły zięć przyjechał w 1718 roku do Krakowa i tu złożył ślubowane wota przed obrazem Matki Bożej na Piasku, a w drodze powrotnej wstąpił do domu Józefa Cenclera, gdzie sobie jejmość pannę Katarzynę, córkę tegoż, upodobał. Kolejność tych zdarzeń dała mu przekonanie, że stało się to nie bez woli i ordynansu Boskiego. Józef Cencler zmarł 22 maja 1749 roku, pochowano go w grobie brackim w kaplicy św. Jana Kantego w kościele św. Floriana w Kleparzu.
