Mathias (Martinus, Mathis) pannifex (textor) dictus Wojkowski
Sukiennik kazimierski, jeden z najbardziej długowiecznych na urzędzie rajców i burmistrzów Kazimierza ze Stradomiem – kończąc karierę legitymował się trzydziestopięcioletnim stażem rajcowskim. Po praktyce w ławie miejskiej (bez pewnej daty rocznej) został wybrany w roku 1532 do rady miejskiej, w której zasiadał do roku 1567 włącznie, będąc w tym czasie aż dwadzieścia cztery razy nominowany do rady urzędującej-burmistrzowskiej. Brał udział w 1546 roku w uchwaleniu wilkierza (ustawy miejskiej) w sprawie kupna i sprzedaży wełny na wyroby sukiennicze i kapelusznicze, co pozostawało w związku ze sporami toczonymi między kazimierskimi sukiennikami a krakowskimi handlarzami wełną. W tym samym roku wraz z rajcą Janem Zaborskim (nr 213), kuśnierzem, wystąpił do rady kazimierskiej o zamieszczenie w spisanej po łacinie ustawie dla cechu sukienników i kapeluszników fragmentu w języku polskim, dotyczącego oznaczenia płacy dla czeladzi za wykonane roboty. Za jego kadencji w radzie urzędującej w 1553 roku rada miejska w składzie rajców urzędujących i starych, jak również przy udziale wójta, ławników i przedstawicieli pospólstwa zawarła z kazimierską gminą żydowską układ w sprawie poszerzenia miasta żydowskiego w Kazimierzu, pod warunkiem otoczenia się murem z trzema bramami. Pozwolono też Żydom na przechadzki i użytkowanie pastwiska za murami Kazimierza pod tymi samymi warunkami, pod którymi użytkowali je mieszkańcy chrześcijańscy. Potwierdzono natomiast zakaz prowadzenia w obrębie miasta żydowskiego wyrobu i sprzedaży piwa, innych alkoholi i mięsa chrześcijanom. W roku 1564 Maciej sukiennik opłacił w imieniu Korytkowskiego pobór ze wsi Korabniki w powiecie krakowskim – z dokumentu, który traktuje o tym wydarzeniu, znany jest jego mieszczański herb, czyli gmerk, którym się pieczętował: krzyż na renesansowej tarczy pomiędzy stylizowanymi blankami, u szczytu inicjały „M” i „S”. Maciej sukiennik żonaty był z Elżbietą, w roku 1570 odnotowaną już w stanie wdowieństwa.
