Georgius Pipan
Aptekarz, syn Jerzego Pipana (nr 455) i Elżbiety z Humięckich. Studiował w Krakowie i za granicą. Po ojcu przejął w roku 1640 aptekę „Pod Złotą Głową” przy Rynku (nr 13B). W latach 1639–1646 był ławnikiem miejskim. Do rady został powołany w roku 1647, a więc w czasie, gdy rajcą był wciąż jego ojciec. Pięć razy wchodził w skład rady urzędującej i w ustalonej z innymi rajcami kolejności pełnił funkcję burmistrza. Nadzorował wznoszenie bram triumfalnych budowanych na koronację Ludwiki Marii w 1646 roku. Był posłem na sejmiki proszowskie: w latach 1648 (miał przedstawić prośbę o zmniejszenie podatków wobec planowanych przez miasto wydatków na koronację króla) oraz 1650. W latach 1649, 1652 i 1654 posłował na sejm. W roku 1652 wystąpił przed sądem królewskim, gdy pospólstwo zarzuciło rajcom uchylanie się od płacenia podatków na rzecz skarbu państwa. Na wielu rajców nałożono wówczas kary, ominęły one jednak Jerzego Pipana. Przed atakiem Szwedów w roku 1655 organizował zapasy żywności, odpowiadał za przygotowanie do obrony bram Szewskiej i Pobocznej. Szwedzi nałożyli na niego dużą kontrybucję, ale wzbraniał się od płacenia i był więziony w ratuszu. Miał ponoć wskazywać Szwedom kamienice szlachty i duchownych „skarbami napełnione”, aby uzyskać obniżenie kontrybucji. Na jej poczet zaliczono mu leki pobrane z apteki. Później brał bezpośredni udział w walkach ze Szwedami, został nawet ranny pod Tyńcem. W roku 1662 uzyskał nobilitację (wraz z bratem Andrzejem). Po tym fakcie zrzekł się rajcostwa (jego miejsce w radzie zajął Mikołaj Królik – nr 529), która to godność w myśl reguł przysługiwała dożywotnio, aptekę zaś przekazał siostrze. Ożenił się z Teresą, córką Rudolfa Kortyna, a następnie z Urszulą Dorotą z Gizów, wdową po Augustynie Loccim. Córka Magdalena była żoną rajcy Andrzeja Belli (nr 527), zaś córka Katarzyna żoną aptekarza Stanisława Chudzińskiego. Jerzy Pipan zmarł po roku 1693.
