Joannes de Kossiczki bakałarz, notariusz
Tłumacz i adaptator literatury, bakałarz, notariusz miejski – przedstawiciel plebejskiej inteligencji pierwszej połowy złotego wieku. Najwybitniejsza postać w gronie rajców i burmistrzów miasta Kleparza. Urodzony około 1488 roku w Koszycach, zwanych dla odróżnienia od Koszyc słowacko- węgierskich Koszyczkami (obecnie siedziba gminy Koszyce w powiecie proszowickim). Prawdopodobnie syn Mikołaja Nogi, przewodniczącego koszyckiego bractwa literackiego. Jan ukończył w 1513 roku Akademię Krakowską, uzyskał godność bakałarza nauk wyzwolonych, którą sobie cenił, przybierając ją jako przydomek. Nieco przed rokiem 1524 osiadł w Kleparzu, żeniąc się z Magdaleną, córką Marcina i Małgorzaty konwisarzów; od teściowej i szwagierek odkupił część domu „konwisarowskiego” położonego przy rynku kleparskim, od strony krakowskiej bramy Floriańskiej, po sąsiedzku z domem rajcy Macina Lupusa (nr 39). Po roku 1521 został pisarzem miejskim – skrybą i notariuszem prowadzącym kancelarię magistracką. W aktach kleparskich zachowało się sto pięćdziesiąt pięć stron pisanych jego ręką. Z zajęcia tego zrezygnował w 1533 roku, z chwilą uzyskania nominacji do rady miejskiej. Czterokrotnie zasiadał w radzie urzędującej, pełniąc wówczas funkcję burmistrza miasta. W latach 1542–1544 sprawował z wyboru rady miejskiej urząd wójta kleparskiego. Pełniąc urzędy miejskie, Jan z Koszyczek zajmował się równolegle działalnością twórczą. Przetłumaczył, a ściślej: adaptował z łaciny, szereg utworów, w tym Historie o świętej Annie (w 1520 roku), Rozmowy, które miał król Salomon mądry z Marchołtem grubym a sprośnym (w 1521 roku) i Historyję piękną z przykłady o Poncjanie (około roku 1530). Pisał też wierszowane wstępy do dzieł, był autorem utworów poetyckich. Współpracował z drukarnią Hieronima Wietora w Krakowie, jego wydawnictwa cieszyły się popularnością, przynosząc dobre dochody. Był swarliwy. W 1539 roku uwikłał się w spór z sąsiadem Jakubem ślusarzem, który oskarżał Jana o przywłaszczenie sobie kapłonów, co było według tego drugiego obrazą nie tylko jego, ale i wielkorządcy krakowskiego, któremu Kleparz z jego urzędami podlegał – Jan nazwał Jakuba łotrem,
