Joannes Laurentius (Laurenty) Laskowic (Laśkiewicz)
Kupiec, przedstawiciel patrycjuszowskiej rodziny Laskiewiczów, która wydała w XVIII wieku znaczących kupców i brała udział w życiu publicznym. Syn rajcy Wawrzyńca (nr 595), wnuk rajcy Stanisława (nr 578), jego bracia Ignacy, Franciszek i Wincenty byli zamożnymi kupcami i posesjonatami w Podgórzu, nobilitowanymi w 1783 roku. W 1744 roku Jan Wawrzyniec został powołany na krótko do ławy sądowej, w tym samym roku zasiadł w radzie miejskiej na miejsce po jego zmarłym ojcu. W tymże 1744 roku do rady został wybrany spokrewniony z nim kupiec Józef Laskiewicz (nr 611). Jako rajca Jan Wawrzyniec był w 1774 roku taksatorem dóbr pojezuickich oraz przedstawicielem miasta w sprawach z Żydami, którym nie sprzyjał (byli potencjalnymi konkurentami w kupiectwie) – odradzał nadanie im praw obywatelskich. W 1791 roku zajmował się przygotowaniem Krakowa do ogłoszenia wolnym miastem na wzór Brodów. Rok później był deputatem miasta na sejmie w Warszawie. Po wejściu w życie ustaw Sejmu Czteroletniego został wybrany 14 kwietnia 1792 roku do nowej ustrojowo rady miasta pod prezydenturą Franciszka Wielopolskiego (nr 642). Po Targowicy znalazł się w radzie przywróconej 12 września tego roku w kształcie sprzed Konstytucji 3 maja, co więcej, 13 stycznia 1793 roku został powołany do rady urzędującej z tytułem starszego rady – miał w niej już wówczas najdłuższy, bo blisko pięćdziesięcioletni staż. Po sejmie grodzieńskim ponownie wszedł 4 marca 1794 roku do rady. Z kolei od 24 kwietnia tegoż roku zasiadł w radzie reaktywowanej z rozkazu Naczelnika Tadeusza Kościuszki – w kształcie nadanym jej po Konstytucji 3 maja. Po upadku powstania uzyskał 15 czerwca 1794 roku kolejną nominację do rady z nadania okupacyjnych władz pruskich przywracających porządek przedinsurekcyjny. Rajcą był już dożywotnio. Zajmował się handlem winem, towarami żelaznymi i korzennymi, sprzedawał także kosy. Prowadził rozległe interesy, sięgające Wrocławia, Jarosławia i Opawy. Należała do niego kamienica przy Rynku 10. Żonaty z Anną Toryani, miał syna Emanuela. Zmarł 19 kwietnia 1796 roku.
