Iacobus Groszkiewic
Kazimierzanin, w 1670 roku odnotowany jako jeden z Dwunastu Mężów, gremium reprezentującego pospólstwo kazimierskie, kontrolnego wobec rady miejskiej, szczególnie w kwestii finansów miejskich. Udział w nim był honorowany na równi z udziałem w ławie miejskiej, czyli uznawany jako obowiązkowy „staż” przed ewentualnym wejściem do rady miejskiej. Jakub Stanisław Groszkiewicz, powołany do kazimierskiej rady w roku 1676, już w kwietniu 1676 roku wygłosił orację podczas składania przez kazimierzan hołdu i przysięgi wierności nowo koronowanemu królowi Janowi III Sobieskiemu. Rajcą był przez ćwierćwiecze, czternastokrotnie powoływano go do rady urzędującej. Jako burmistrz kazimierski w 1681 roku wraz z innymi rajcami urzędującymi przyjął i zatwierdził przedstawiony przez starszych cechu płócienników i barchanników zmieniony statut cechowy, później potwierdzony przez Jana III Sobieskiego. W 1689 roku jako przedstawiciel kazimierskiej rady brał udział w zawieraniu porozumienia między cechami krakowskich i kazimierskich cyrulików po długotrwałym sporze co do uznawania wyzwoleń uczniów dokonywanych przez kazimierskich mistrzów zawodu. W roku 1679 wpisano do akt grodzkich protestację złożoną przez niego w imieniu Kazimierza przeciw gminie żydowskiej za łamanie umów przez wybicie przejść w murach i przewożenie towarów z omijaniem podatku „sztukowego”. Z kolei w 1686 roku sąd grodzki przeprowadzał obdukcję Żyda Fajbusia Jelonowicza, którego rajca poranił w jednej z bram kazimierskich. Jakub Stanisław Groszkiewicz był członkiem Arcybractwa Najświętszego Sakramentu przy kościele Bożego Ciała, w roku 1685 odnotowano go w brackiej księdze jako jednego z dwóch asesorów, wraz z rajcą Wojciechem Zawadą starszym (nr 298). Był właścicielem kamienicy położonej przy prestiżowej dla rajców ul. Krakowskiej. Zmarł po 1701 roku, pochowano go w kościele Bożego Ciała. Żona Agnieszka wyszła powtórnie za mąż za Stanisława Kianskiego, córka Barbara w 1704 roku poślubiła Sebastiana Sulikowskiego, a świadkował Jan Lutecki, ławnik krakowski. Zachowało się w kościele Bożego Ciała epitafium, które rajca wystawił w 1695 roku swoim bliskim, na nim zaś herb rodzinny Samson.
