Gabryel Ochocky
Lekarz, syn rajcy Gabriela (nr 463), urodzony około 1601 roku. Kształcił się w Krakowie (doktor medycyny), w Padwie i Rzymie (doktor praw). W latach 1650–1651 i 1653–1655 był rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w latach 1655 (po nagłej śmierci rektora) i 1659 wicerektorem. W czasie oblężenia miasta przez Szwedów odmówił zapłacenia kontrybucji i został aresztowany. Do rady miejskiej został powołany w roku 1634 przez wojewodę krakowskiego Jana Tęczyńskiego (był zresztą jego przybocznym medykiem), zajął wówczas miejsce po Krzysztofie Szoberze (nr 488). Rajcą był przez prawie 40 lat i w tym czasie 16 razy wchodził do rady urzędującej i pełnił na zmianę z pozostałymi rajcami funkcję burmistrza. Powiązania rodzinne i majątkowe z innymi rodzinami patrycjuszy krakowskich sprawiły, że zajmował stanowisko bardzo nieprzychylne pospólstwu. W roku 1645 wysłano go do Gdańska na powitanie przybyłej z Francji przyszłej królowej Marii Ludwiki. Rok później posłował w imieniu rady na sejm walny do Warszawy. W uznaniu jego zasług i wielkiego doświadczenia został po latach zwolniony przez radę od podatków. Jako profesor i rektor pozostawał w silnym konflikcie z biskupem krakowskim Piotrem Gembickim, kategorycznie sprzeciwiając się ingerencji w sprawy uczelni i broniąc jej uprawnień w zakresie jurysdykcji i nominacji. Został z tego powodu oskarżony przed papieżem o lekceważenie powagi biskupiej, a nawet na pewien czas ekskomunikowany. W czasie wieloletniego sporu spowodował, że Jan Kazimierz i kilkuset dostojników wystosowało do papieża list w obronie uczelni. Zgromadził duży majątek (kilka kamienic w Krakowie, między innymi przy Rynku 12A, miasto Żabno, kilka wsi). Był żonaty z Barbarą Bryknerówną, najstarszy z ich czterech synów Gabriel (nr 542) został rajcą – wszedł do rady bezpośrednio na miejsce zwolnione po śmierci ojca. Zmarł 23 marca 1673 roku, został pochowany w kościele Mariackim.
