Ernestus Baron (de) Canitz
Austriak, porucznik wojsk cesarskich z tytułem barona, urodzony około 1744 roku, skierowany przez władze austriackie do Podgórza, aby kontynuować organizowanie nowych władz miejskich. Jako burmistrz stał na czele magistratu, w którym pracowali już: syndyk, trzech radców pełniących jednocześnie funkcje kasjera i kontrolera kasowego, kancelista i chirurg miejski. Musiał to być już mocny personalnie skład, skoro z tego grona wyszło dwóch kolejnych burmistrzów: syndyk Karol Goriupp (nr 3) oraz pierwszy radca i kasjer miejski Jan Beniamin Elsner (nr 4). Zachowała się, co prawda tylko szczątkowa, korespondencja urzędowa prowadzona przez magistrat, wskazująca na ustabilizowane już działanie władz miejskich – wystąpienia do nadrzędnego urzędu cyrkularnego w Bochni (na przykład w sprawie obsadzenia posady chirurga miejskiego), zawieranie w imieniu miasta kontraktów, wydawanie zaświadczeń, uwierzytelnianie dokumentów. Kontynuowano planowe wytyczanie nowego układu ulic, co znalazło swoje odzwierciedlenie w sporządzonym w 1792 roku planie uregulowanego Podgórza. Utworzono odrębny od kazimierskiego skład solny, dofinansowywano nowo powstałą szkołę, jeszcze jednoklasową. Na Canitzu zapewne ciążyła realizacja podstawowego celu założenia miasta Podgórza: dławienia Krakowa polityką celną. W trakcie jego kadencji miały miejsce wydarzenia insurekcji kościuszkowskiej, skutkujące napływem do Podgórza znacznej ilości mieszkańców Krakowa i jego okolicy – około pięciuset osób (przy około tysiącu stałych mieszkańców) – co musiało postawić przed władzą miejską szczególne zadania logistyczne. Canitz żonaty był z Magdaleną de Zabawskie. Zmarł 5 lutego 1795 roku.
