Dawna wieś po lewej stronie Wisły, obecnie we wschodniej części miasta Krakowa, około 14,5 km od jego centrum, przy starym trakcie na Ruś (dzisiejsza ulica Igołomska), sąsiadująca z Luboczą, Wadowem, Ruszczą, Wyciążem, Przylaskiem Rusieckim, przez Wisłę z Grabiami oraz z Pleszowem. Przysiółki Branic: Chałupki, Holendry, Stryjów, Wola Rusiecka, Piaski.
W najstarszej znanej wzmiance, pochodzącej z 1250 roku, nazwa wsi odnotowana w brzmieniu Branicze. W innych dawnych zapiskach: Bronicz, Branicze (1470), Bronice, Branycze Pileczkye (1529), Branicze Russyeczkye. Nazwa wsi wywodzi się od nazwy osobowej „Bran”.
Wieś należała do parafii pw. św. Grzegorza Wielkiego w Ruszczy. W godle pieczętnym z początków XX wieku wizerunek orła.
Branice przeniesione zostały z prawa polskiego na średzkie w 1360 roku, za panowania króla Kazimierza Wielkiego. Wytyczono wówczas ich centrum w rejonie dzisiejszej ulicy Plastusia oraz dokonano niwowego rozłogu pól. W XV wieku założono w rejonie dzisiejszej ulicy Deszczowej folwark. W połowie XIX wieku odnotowywano nazwy pól i rejonów wsi: Za Karczmą, Nad Młodkowem, Pod Bogiem Ojcem, Za Porębie, Zapusty, Polma, Przy Starej Wiśle, Za Starą Wisłą.
Historycznie wieś była własnością szlachecko-magnacką. Do końca XVIII wieku stanowiła własność Branickich biorących miano od nazwy tej wsi, a wywodzących się z rodu Świebodziców- Gryfitów. Zachowało się epitafium z 1425 roku poświęcone Wierzbięcie z Branic, prawnukowi Klemensa z Ruszczy. W wiekach XV i XVI część wsi należała do Pileckich, w drugiej połowie XV wieku do krakowskich patrycjuszy Wierzynków. Pod koniec XVI wieku Braniccy skupili w swoich rękach własność całej wsi, w 1603 roku wznieśli w niej renesansowy dwór. W XVIII wieku Branice stały się siedzibą tak zwanego klucza branickiego (w skład którego wchodziły także wsie: Chałupki, Holendry, Przylasek Rusiecki, Ruszcza, Stryjów i Wola Rusiecka), sprzedany przez spadkobierców hetmana Jana Klemensa Branickiego w roku 1801 Marcinowi Badeniemu, senatorowi i prezesowi Komisji Włościańskiej Wolnego Miasta Krakowa, który oddał je bratu Stanisławowi. Ostatni z Badenich, hrabia Stanisław, utrzymał Branice do 1907 roku. Po wojnie, w 1945 roku, dobra te upaństwowiono.
Przed trzecim rozbiorem gromada Branice należała do powiatu krakowskiego, po roku 1795 znalazła się jako gmina w austriackim cyrkule krakowskim. W 1815 roku wieś weszła w granice Rzeczypospolitej Krakowskiej jako gromada w składzie gminy obwodowej Kościelniki, od roku 1838 dystryktu Mogiła. W roku 1846 wieś powróciła jako gromada (od 1856 roku gmina) pod zabór austriacki. W latach 1866–1933 miała status gminy jednostkowej w ramach powiatu krakowskiego. Od roku 1934 dotychczasowa gmina Branice przekształcona została w gromadę Branice w ramach gminy zbiorczej Ruszcza. W takiej pozycji ustrojowej wieś pozostawała w latach 1939–1945 w okupacyjnym departamencie i powiecie krakowskim Generalnego Gubernatorstwa.
W roku 1951 znajdująca się nadal w gminie Ruszcza powiatu krakowskiego gromada Branice włączona została do granic Krakowa jako LXIV dzielnica katastralna położona w nowo utworzonej dzielnicy administracyjnej Nowa Huta.
Obecnie tereny tej dawnej wsi stanowią część dzielnicy samorządowej XVIII Nowa Huta.
Ze Słownika geograficznego z lat 1880–1902:
Branice (z Chałupkami, Stryjowem i Holendrami), wieś, 171 domów, 1014 mieszkańców, parafia w Ruszczy; leży nad Wisłą, ma gorzelnię, glebę pszenną. Według dokumentu z roku 1417 dziedzicem wsi był kiedyś Otto z Pilcy. Wierzbięta cześnik krakowski, dziedzic Branic, patron kościołów w Ruszczy i Mikluszowicach.
