Adamus Tylinski
Tytułowany jako nobilis. Pochodził z Witkowic w diecezji poznańskiej, osiadł w Kleparzu w 1671 roku po ślubie z Reginą, córką rajcy Melchiora Gwoździkowicza (nr 151). Karierę w urzędach kleparskich rozpoczął w 1678 roku, zasiadając na ten i kolejny rok w ławie miejskiej, aby już w roku 1679 wprost z ławy wejść do rady miejskiej. Godność rajcy piastował przez blisko trzydzieści pięć lat, aż dwudziestokrotnie zasiadając w radzie urzędującej-burmistrzowskiej. Jednocześnie wielokrotnie przyjmował z nadania rady miejskiej urząd wójta kleparskiego – w latach 1688–1690, 1693–1694, 1696–1698 (w roku 1697 jednak zrezygnował i przekazał wójtostwo nowo wybranemu Stanisławowi Niewalkowiczowi – nr 173). W 1683 roku za jego kadencji burmistrzowskiej rada zatwierdziła statut cechu stelmachów, kołodziejów, stolarzy i bednarzy. Statut ten w tymże roku uzyskał potwierdzenie króla Jana III Sobieskiego, w którym to akcie król wymienił Adama Tyczyńskiego z imienia i funkcji miejskiej. Od roku 1700 w ramach rady miejskiej Tyczyński używał tytułu rajcy seniora. Cieszył się szacunkiem, był proszony o pełnienie różnych ról wymagających poważania i zaufania – przykładowo był wraz z ówczesnym ławnikiem Tomaszem Skalskim opiekunem dzieci i rozporządzającym majątkiem zmarłego Wawrzyńca, mieszczanina kleparskiego, w 1687 roku był świadkiem na ślubie rajcy Pawła Piskalskiego (nr 174), a w 1698 roku wraz z tym samym Piskalskim występował jako egzekutor testamentu. W 1700 roku wraz z rajcą Jakubem Rembielskim (nr 170) był świadkiem na ślubie Doroty, córki rajcy Grzegorza Rozmarynowskiego (nr 175), a rok później, także z Jakubem Rembielskim, pełnił rolę świadka na ślubie Anny, córki rajcy Jakuba Grabiańskiego (nr 160). Z żoną Reginą miał córkę Annę, którą w roku 1697 wydał za mąż za Franciszka Borowskiego przynależnego do parafii w Mogile; świadkami byli ówczesny burmistrz i wójt Stanisław Niewalkowicz (nr 173) oraz rajcowie Jakub Rembielski (nr 170) i Grzegorz Rozmarynowski (nr 175). Adam Tyczyński zmarł po roku 1713.
