Dawna wieś po lewej stronie Wisły, obecnie we wschodniej części miasta Krakowa, około 17 km od jego centrum, nad Potokiem Kościelnickim, sąsiadująca z Węgrzynowicami, z leżącymi do dziś poza granicą Krakowa Krzysztoforzycami, Karniowem, Czulicami i Tropiszowem (w tym ostatnim przypadku była to granica między Galicją a Królestwem Polskim – kongresowym) oraz z Kościelnikami (od 1973 roku z Krakowem).
We wzmiance pochodzącej z 1294 roku nazwa wsi zapisana w brzmieniu Wrolnicza. W innych dawnych zapiskach: Wroznicza (1319), Wrozenycze (1470). Nazwa wsi wywodzi się od nazwy osobowej „Wrożyna”.
Wieś podległa parafii pw. św. Wojciecha w Pobiedniku, od czasu rozbiorów parafii pw. św. Mikołaja w Czulicach. W godle na pieczęci z połowy XIX wieku przedstawienie frontonu kościoła.
Wróżenice lokowane zostały na prawie niemieckim w 1294 roku za zezwoleniem króla czeskiego Wacława II, przywilej lokacyjny powtórnie wydany w 1319 roku przez Władysława Łokietka. Wytyczono wówczas centrum wsi w rejonie dzisiejszych ulic Wróżenickiej i Ostrówka. W XV wieku w rejonie tej drugiej wzmiankowano folwark klasztorny. W XIX wieku odnotowywano nazwy pól i rejonów wsi: Pod Wsią, Pod Lasem.
Historycznie wieś była własnością duchowną. Pod koniec XIII wieku należała do klasztoru Cystersów w Henrykowie. Prawdopodobnie już w połowie XV wieku Wróżenice były własnością klasztoru Cystersów mogilskich, w 1581 roku odnotowano, że stanowiły uposażenie opata mogilskiego. W okresie międzywojennym należały do kardynała Adama Stefana Sapiehy. W latach 50. XX wieku na terenach byłego folwarku uruchomiono Państwowe Gospodarstwo Rolne. Przed rozbiorami gromada Wróżenice należała do powiatu proszowickiego, po roku 1795 znalazła się jako gmina w austriackim cyrkule krakowskim. Po epizodzie przynależności do Księstwa Warszawskiego, od 1815 roku, w Rzeczypospolitej Krakowskiej jako gromada w gminie okręgowej Kościelniki, od 1838 roku w dystrykcie Mogiła. W roku 1846 wieś powróciła jako gromada (od 1856 roku gmina) pod zabór austriacki. Od 1866 roku Wróżenice miały status gminy jednostkowej, należały do powiatu krakowskiego – stan ten przetrwał do czasów II Rzeczypospolitej, do roku 1933. W 1934 roku wieś przemianowana została na gromadę i włączona w skład gminy zbiorczej Ruszcza. Nie uległo to zmianie (także w okresie okupacji niemieckiej) do roku 1954, kiedy to Wróżenice objęto wielowioskową gromadą Czulice, nadając im status wsi (od 1958 roku stanowiącej sołectwo); w 1960 roku wieś Wróżenice zaliczono w skład gromady Wyciąże. Obowiązywało to do 1972 roku, kiedy z mocą od 1973 roku Wróżenice podporządkowano nowo utworzonej gminie Kocmyrzów-Luborzyca, nadal ze statusem wsi-sołectwa.
W roku 1986 wieś Wróżenice wyłączona została ze struktury ustrojowej powiatu krakowskiego i włączona do granic miasta Krakowa, do dzielnicy administracyjnej Nowa Huta.
Obecnie tereny tej dawnej wsi stanowią część dzielnicy samorządowej XVIII Nowa Huta.
Ze Słownika geograficznego z lat 1880–1902:
Wróżenice, wieś na granicy Królestwa. Składa się z 36 domów i 212 mieszkańców (106 mężczyzn i 106 kobiet) rzymsko-katolickich. Posiadłość tabularna [dworska] jest uposażeniem probostwa w Mogile. Wieś ta była własnością klasztoru w Mogile. Cztery łany kmiece dawały czynszu po grzywnie, 60 jaj i dwa koguty, dwa dni robocizny na tydzień. Osep [podatek feudalny w zbożu] po 2 miary żyta i jedna owsa, tudzież 4 grosze. Czterech zagrodników z rolami dawało dziesięcinę do Pobiednika, karczma płaciła czynszu 1 grzywnę. Role kmiece dawały dziesięcinę wartości od 5 do 12 grzywien kościołowi w Pobiedniku.
