Węgrzynowic, Węgrzinowicz, Węgrzinowic
Kupiec sukienny, sekretarz królewski. Był synem Andrzeja Węgrzynowicza młodszego (nr 548), rajcy krakowskiego, a wnukiem Andrzeja Węgrzynowicza starszego, zwanego Gorayski (nr 482). Pozycja majątkowa rodziny niewątpliwie ułatwiła mu szybki awans w karierze życiowej. Ławnikiem miejskim został wybrany w 1701 roku na miejsce po Franciszku Krakierze i był nim do 1707 roku. Do rady miejskiej został przyjęty w 1709 roku po śmierci Stanisława Michała Segnitza (nr 538). W radzie urzędującej, której członkowie w ustalonej kolejności pełnili funkcję burmistrza, zasiadał sześciokrotnie. Był jednym z kilku poborców dymowego w 1716 roku. W latach 1705–1706 stał na czele Bractwa Kurkowego i był królem kurkowym. W 1706 roku został zmuszony do wydania kura szkoły strzeleckiej, którego rada miejska zastawiła za 2700 tynfów, aby ratować finanse miasta. Posiadał kram bogaty z piwnicą przy Sukiennicach, oszacowany na 400 złotych polskich. Od 1719 roku był właścicielem kamienic w Rynku (nr 24 i 42). Po jego śmierci nieruchomości te przypadły żonie Dorocie i synowi Józefowi. Pozostawił po sobie księgę dłużników sklepu kolonialnego (1716–1728) i „książkę domowych rachunków” (z 1730 roku). Z Dorotą, córką burmistrza i rajcy krakowskiego Jana Gaudentego Zacherli (nr 547) miał syna Józefa, bakałarza nauk wyzwolonych na Uniwersytecie Krakowskim. Zmarł przed 9 czerwca 1736 roku. Krzesło rajcy przejął po nim Andrzej Aleksander Kikulinus (nr 606).
