Stanislaus Zawacki (Zawaczki)
Doktor medycyny, profesor i rektor Uniwersytetu Krakowskiego. Urodził się w roku 1535 w Zawadzie w ziemi płockiej jako syn Mikołaja z Zawady i Katarzyny Drabówny ze Szczyrzyca. Swoje szlachectwo potwierdził w roku 1572. Studiował w Krakowie, Padwie, Frankfurcie n. Odrą, Heidelbergu i Bazylei. Nie zasiadał w ławie miejskiej. Do rady został powołany w 1573 roku na miejsce po Bartłomieju Habichcie (nr 360) i zasiadał w niej przez blisko 28 lat. Do składu rady urzędującej powoływano go dwukrotnie, wówczas – w przypadającej na niego kolejności – pełnił funkcję burmistrza. W tym czasie sprzeciwił się utworzeniu konkurencyjnego dla Uniwersytetu kolegium jezuickiego. Posłował w imieniu miasta na sejm w roku 1578 i na sejmiki w latach 1573, 1577 i 1578. W roku 1575 powierzono mu nadzór na trzecią wieżą od bramy Szewskiej do ul. Żydowskiej, bronioną przez cech introligatorów, oraz czwartą wieżą od bramy Szewskiej w stronę Sławkowskiej, nad którą pieczę miał cech kołodziejów. Bronił praw różnowierców. Był pierwszym świeckim podkanclerzym Uniwersytetu. Rektorem uczelni został dwukrotnie: w 1581 i 1588 roku. Doprowadził do otwarcia szkoły przygotowawczej do studiów na uczelni. Posiadał wsie Modlnica i Modlniczka oraz kamienicę przy ul. św. Jana (obecnie nr 6D). Ożenił się w 1560 roku z Dorotą Czarną i miał z nią ośmioro dzieci, wśród nich: Stanisława, doktora, Tomasza, Mikołaja, Zofię, żonę Jana Alantsee, i Annę, żonę Adama Hanbicza. W roku 1566 Stanisław ufundował w kościele Mariackim epitafium dla swoich teściów (przy wejściu południowym). Zmarł 12 kwietnia 1600 roku w Nawarzycach. Jego dwukondygnacyjny pomnik nagrobny do połowy XIX wieku znajdował się w krakowskim kościele oo. Dominikanów – zniszczony podczas pożaru w 1850 roku został zastąpiony tablicą epitafijną, wmurowaną w ścianę krużganków.
