Dawna wieś po prawej stronie Wisły, obecnie w zachodniej części miasta Krakowa, około 4,5 km od jego centrum, przy starym trakcie do Tyńca (dzisiejsza ulica Tyniecka), sąsiadująca przez Wisłę ze Zwierzyńcem, Dębnikami i Zakrzówkiem (w tych trzech przypadkach od 1910 roku z Krakowem), Kobierzynem, Skotnikami, Kostrzem i Bodzowem.
W najstarszej znanej wzmiance, pochodzącej z 1376 roku, nazwa wsi została zapisana w brzmieniu Pychowice. W 1470 roku zanotowano: Pychowicze. Nazwa wsi od nazwy osobowej „Pych” albo słowa „pych” oznaczającego żerdź służącą do odpychania łodzi od dna rzeki.
Wieś pierwotnie należała do parafii pw. św. Michała Archanioła i św. Stanisława Biskupa w Krakowie na Skałce, w XIX wieku podlegała parafii pw. św. Józefa w Podgórzu, natomiast od roku 1918 objęto ją parafią pw. św. Stanisława Kostki w Krakowie-Dębnikach. W znanym od początku XIX wieku godle pieczętnym wsi wizerunek konia w biegu.
Wieś przeniesiona z prawa polskiego na prawo magdeburskie w 1464 roku przez króla Kazimierza Jagiellończyka. Wytyczono wówczas jej centrum w rejonie dzisiejszej ulicy Jemiołowej oraz dokonano niwowego rozłogu pól. W połowie XIX wieku odnotowywano nazwy pól i rejonów wsi: Koło Bodzówki, Działy, Chmielenice, Gręby, Za Górą.
Historycznie wieś była własnością duchowną, przez wieki należała do kapituły krakowskiej, znajdował się w niej folwark z domem kanonika, zastąpiony później zespołem dworskim (przy dzisiejszej ulicy Tynieckiej, tam też zlokalizowana była karczma). Pod koniec XVIII wieku, po sekularyzacji, wieś przeszła na własność Funduszu Religijnego, następnie w ręce dzierżawców i prywatnych właścicieli. W drugiej połowie XIX wieku w ramach Twierdzy Kraków wzniesiono fortyfikacje i most przez Wisłę łączący Pychowice z Przegorzałami. Wybudowano też wapiennik i cegielnię oraz ujęcie wody dla zakładów sodowych w Borku Fałęckim.
Przed rozbiorami gromada Pychowice należała do sięgającego na północ po Wisłę powiatu szczyrzyckiego, po roku 1772, pod pierwszym zaborem, znalazła się jako gmina w austriackim cyrkule wielickim, w 1782 roku przekształconym w cyrkuł myślenicki. W okresie Księstwa Warszawskiego wieś miała odrębny status gromadzki w ramach departamentu i powiatu krakowskiego. W 1815 roku Pychowice powróciły jako gromada (od 1856 roku gmina) pod zabór austriacki, do cyrkułu myślenickiego, w 1819 roku przekształconego w cyrkuł wadowicki. W okresie autonomii galicyjskiej, od 1866 roku, wieś mająca status gminy jednostkowej należała do powiatu wielickiego, od 1896 roku do powiatu podgórskiego – stan ten przetrwał do czasów II Rzeczypospolitej, do roku 1923, kiedy to Pychowice objęte zostały powiatem krakowskim. W 1934 roku gminę Pychowice przekształcono w gromadę w ramach wielowioskowej gminy zbiorczej Borek Fałęcki.
W roku 1941 znajdujące się w okupacyjnym departamencie i powiecie krakowskim Generalnego Gubernatorstwa Pychowice (liczące wówczas 2,71 km² i 1122 mieszkańców) włączone zostały do granic Krakowa, do jego VI obwodu administracyjnego, jako XXVIII dzielnica katastralna miasta.
Obecnie tereny tej dawnej wsi stanowią część dzielnicy samorządowej VIII Dębniki.
Ze Słownika geograficznego z lat 1880–1902:
Pychowice, wieś, powiat wielicki, przy drodze z Podgórza (1,6 km) do Tyńca, w glinkach urodzajnych a okolicy równej, nizinnej. Składa się z 45 domów i 255 mieszkańców, 249 rzymsko- -katolickich i 6 izraelitów. Za Długosza należały Pychowice do parafii na Skałce. W 1490 roku miała wieś 6 łanów kmiecych a w 1581 trzymał ją kanonik krakowski Podoski, liczyła 4 łany kmiece, 6 zagród z rolą, 6 komorników bez bydła a 4 komorników z bydłem.
