Podstawą siedemnastego podziału terytorialnego Krakowa, tym razem na 4 dzielnice, była uchwała nr 154 Rady Narodowej Miasta Krakowa z 8 grudnia 1972 r. w sprawie podziału miasta Krakowa na dzielnice (DURNmK 1972, nr 27, poz. 115). Zgonie z zapisem jej § 6 weszła ona w życie z dniem 1 stycznia 1973 r.
Ustanawiając podział miasta na 4 dzielnice, postanowieniem § 3 zniosła 4 dotychczasowe dzielnice, a to Grzegórzki, Kleparz, Stare Miasto i Zwierzyniec. Inaczej ujęto kwestię 2 dzielnic, Podgórza i Nowej Huty – pod niezmienionymi nazwami, choć w innych granicach, przeszły z uchylanego podziału miasta na 6 dzielnic do ustanawianego podziału na 4 dzielnice. Akt ten został opublikowany w niniejszym tomie na s. 719.
Przywołana tu uchwała nr 154 została zatwierdzona uchwałą nr 316/72 Rady Ministrów z 11 grudnia 1972 r. w sprawie zatwierdzenia uchwały Rady Narodowej m. Krakowa dotyczącej zmian w podziale na dzielnice – zgodnie z § 4 ust. 4 uchwały nr 97 Rady Ministrów z 2 kwietnia 1958 r. w sprawie zasad podziału większych miast na dzielnice (M.P. 1958, nr 55, poz. 317).
Podział miasta na 4 dzielnice został uchylony mocą § 2 uchwały nr XXI/143/91 Rady Miasta Krakowa z 27 marca 1991 r. w sprawie utworzenia w Mieście Krakowie dzielnic miejskich. Uchwała ta wchodziła w życie z dniem jej ogłoszenia przez wywieszenie na tablicach ogłoszeń Urzędu Miasta Krakowa – ponieważ nie zachował się dokument stwierdzający datę tego ogłoszenia, w umowny sposób za dzień zniesienia podziału miasta na 4 dzielnice należy przyjąć dzień podjęcia przez Radę Miasta przedmiotowej tu uchwały, zatem 27 marca 1991 r. (będzie o tym jeszcze mowa dalej, przy omówieniu osiemnastego podziału terytorialnego Krakowa).
