Gaspar Męciszewski
Druga, obok Jana z Koszyczek (nr 60), wybitna postać w gronie burmistrzów kleparskich, zasłużona w swojej epoce w wymiarze ponadlokalnym. Prawnik, autor dramatyczny, nobilitowany w 1790 roku, herbu Prawdzic, od roku 1785 posiadający honorowy tytuł sekretarza królewskiego. Urodzony w 1763 roku w Krakowie, syn Wawrzyńca, wójta III Cyrkułu Garbarskiego, i Gertrudy ze Smolińskich. Po ukończeniu Szkoły Głównej (Akademii Krakowskiej) został prokuratorem prawa magdeburskiego. W połowie 1785 roku zawarł ślub z Marianną Pisklewiczówną z jurydyki Biskupie, co związało go z kleparską częścią aglomeracji krakowskiej – możliwe, że żona pochodziła z rodziny Piskalskich, która wydała trzech rajców i burmistrzów Kleparza (Wojciech Piskalski – nr 168, Paweł Piskalski – nr 174 i Wawrzyniec Piskalski – nr 176). Jednym ze świadków na jego ślubie był Filip Nereusz Lichocki, przyszły wieloletni prezydent miasta Krakowa. Kasper Meciszewski, z racji wykształcenia i tytułu sekretarza królewskiego zwolniony z ławniczego „stażu”, z początkiem roku 1787 został wybrany wprost do rady miejskiej Kleparza. Urzędował krótko, jednak zdążył przewodniczyć radzie jako burmistrz, co zostało odnotowane. Zrezygnował z urzędu 27 listopada 1787 roku i powrócił do Krakowa, gdzie podjął pracę w magistracie. Był sekretarzem miejskiego sądu apelacyjnego, starał się o wejście do palestry. W tamtym okresie wszedł w posiadanie pochodzących z zasobów magistrackich cennych, średniowiecznych akt miejskich, które w latach trzydziestych XIX wieku rodzina odsprzedała antykwariuszowi Ambrożemu Grabowskiemu. Zajmował się wówczas także działalnością pisarską, z dzieł prawniczych przełożył Heinecciusa Ustanowienie prawa cywilnego w sposobie łatwym zebrane…, wydawał broszury polityczno- ustrojowe, wśród nich z 1791 roku Mowa przy otwarciu jurysdykcji Sądu Apelacyjnego Municypalnego Wydziału Krakowskiego przez Kaspra Meciszewskiego Jego Królewskiej Mości Sekretarza, imieniem Palestry Miasta Stołecznego Krakowa miana, był autorem utworu scenicznego z roku 1786 Rywale, czyli Czapstrzyk w Krakowie. Opera w dwóch aktach… Popierał reformy Sejmu Czteroletniego, włączył się w insurekcję kościuszkowską – w 1974 roku wszedł do Komisji Porządkowej Województwa Krakowskiego, został jej sekretarzem, następnie generalnym audytorem w randze kapitana. Ofiarował na rzecz powstania konia do armat i dwanaście pałaszów kawaleryjskich. Po upadku powstania wyjechał w głąb Galicji z archiwum komisji, które z czasem przepadło. Po powrocie do Krakowa i uzyskaniu w 1797 roku tytułu doktora obojga praw do końca życia był miejskim adwokatem, znanym z podejmowania trudnych spraw. Oskarżony o złożenie fałszywej przysięgi 28 października 1803 roku popełnił samobójstwo. W księdze zgonów parafii mariackiej odnotowany jako zamieszkały przy ul. Brackiej, zmarły w wieku 38 lat na gorączkę. Z pierwszego małżeństwa pozostawił syna Filipa Nereusza (imiona zapewne nadane na cześć wspomnianego Lichockiego, patrona kariery Kaspra), późniejszego profesora Akademii Krakowskiej, inżyniera i pułkownika wojska polskiego, zabitego przez podchorążych w dniu wybuchu powstania listopadowego, oraz syna Kazimierza i córkę Emilię Honoratę, która wyszła za mąż za Maksymiliana Bartynowskiego, a po ojcu odziedziczyła podkrakowską wieś Karniowice. Z drugiego małżeństwa, z Barbarą z Fogtów, Kasper Meciszewski pozostawił syna Hilarego, publicystę, dziennikarza, kompozytora muzycznego, dyrektora publicznego teatru w Krakowie.
