Ksiądz, teolog, profesor Uniwersytetu Krakowskiego (Szkoły Głównej Krakowskiej), bibliofil. Urodzony w 1802 roku w Stanisławowie, syn Józefa, osiadłego w Austrii szwajcarskiego emigranta i Petroneli ze Stroblów. Doktor praw, doktor honoris causa filozofii Uniwersytetu Krakowskiego. Baron cesarstwa austriackiego z tytułem von Schindelheim, dożywotni członek Izby Panów austriackiej Rady Państwa, kawaler orderów: pruskiego Orła Czerwonego, rosyjskiego św. Stanisława i austriackiego Żelaznej Korony. Studiował na uniwersytetach lwowskim i wiedeńskim oraz w Cesarskiej Akademii Orientalnej. W roku 1825 przyjął święcenia kapłańskie. Do Krakowa przybył w 1832 roku. Był kanonikiem krakowskim, archidiakonem kapituły katedralnej, proboszczem parafii św. Mikołaja, komendatoryjnym opatem mogilskim. Został dziekanem uniwersyteckiego Wydziału Teologicznego. Z powołania Komisji Reorganizacyjnej współredagował ograniczający autonomię statut uniwersytecki, był następnie komisarzem rządowym szkół, a w latach 1847– –1849 kuratorem uniwersytetu. W roku 1837 został wybrany do Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa ze statusem senatora dożywotniego. W czasie wakatu na urzędzie prezesa Senatu pełnił kilkakrotnie na zmianę z innymi senatorami obowiązki prezesa jako senator prezydujący, przedłużając przypadające na niego kadencje. W marcu 1841 roku został prezesem Senatu, był nim do lutego roku 1846. Za jego prezesury odrestaurowano collegia Maius, Minus i Iuridicum oraz Barbakan, Bramę Floriańską i hejnalicę kościoła Mariackiego. Uległy wobec rezydentów mocarstw okupacyjnych, oceniany był jednak negatywnie. W 1846 roku w obliczu powstania krakowskiego i interwencji wojsk austriackich uciekł w lutym do Wiednia, zyskując wśród mieszkańców miano zdrajcy. Wrócił po pół roku, wycofał się z życia publicznego. Oddał się pracy naukowej, zamieszkał w klasztorze Kamedułów na Bielanach, w tamtejszym kościele odnowił kaplicę św. Jana Chrzciciela. Zmarł 4 kwietnia 1890 roku, pochowano go w podziemiach tegoż kościoła.
