Dominicus Mellioruci (Melioruci, Meglioryci, Melioruczy)
Kupiec sukienny, konsyliarz królewski, kawaler Złotej Ostrogi. Do Krakowa przybył z Florencji i otrzymał indygenat. Do prawa miejskiego krakowskiego przyjęty w 1690 roku. Na ławnika wybrany w 1693 roku. Po czterech latach awansował do rady miejskiej po śmierci Adama Drużyńskiego (nr 549). Urząd rajcy sprawował przez 32 lata. Do rady urzędującej był obierany jedenastokrotnie i w czasie każdej z tych kadencji pełnił na przemian z innymi rajcami funkcję burmistrza. W radzie miejskiej zajmowały go sprawy bezpieczeństwa miasta, kilkakrotnie powierzano mu funkcję prowizora arsenału miejskiego (w latach 1697, 1700, 1705). Jako rajca wziął udział w 1697 roku w uroczystościach koronacyjnych Augusta II, niosąc z pięcioma innymi rajcami baldachim nad królem na odcinku od kamienicy „Mollerowskiej” (ul. Grodzka 43) aż do katedry. W 1702 roku Szwedzi obciążyli go, jako przedstawiciela bogatych kupców krakowskich, jedną z najwyższych kontrybucji (2200 tynfów). Po wybuchu zarazy w mieście (1707–1709) opuścił je pospiesznie i przeniósł się do Niepołomic. Do Krakowa powrócił dopiero w lutym 1709 roku. Był właścicielem kilku nieruchomości, między innymi kamienicy przy Rynku 33, i podkrakowskiej wsi Wola Więcławska. Prowadził spółkę handlową z Janem Dzianottim (nr 597) i niejakim Machinettim. Ożenił się z Justyną, córką rajcy Jakuba Reynekiera (nr 531). Miał syna Jerzego Marię (zmarł w 1705 roku), doktora filozofii na Uniwersytecie Krakowskim, a z bliższej rodziny trzech braci: Michała Kajetana (przejął majątek we Florencji), Jakuba Antoniego (zmarł w Bacie) i Piotra Józefa (zmarł w Londynie). Dominik Meglioruci zmarł w 1729 roku.
