Dawna wieś po prawej stronie Wisły, obecnie w zachodniej części miasta Krakowa, około 5 km od jego centrum, sąsiadująca przez Wisłę z Przegorzałami i Zwierzyńcem (od 1910 roku z Krakowem), natomiast po swojej stronie rzeki z Pychowicami i Kostrzem.
W najstarszej znanej wzmiance, pochodzącej sprzed 1250 roku, nazwa wsi została zapisana w brzmieniu Bozow. W innych dawnych zapiskach w postaciach: Boozow, Boczov (1464), Bodzow (1470). Nazwa pochodząca od imienia dawnego właściciela, kasztelana krakowskiego Bozo.
W czasie swej samodzielności sprzed włączenia do granic Krakowa wieś nieprzerwanie należała do parafii pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Tyńcu. W znanym od pierwszych dekad XIX wieku godle na pieczęci wiejskiej wizerunek jelenia w skoku.
Wieś przeniesiona z prawa polskiego na prawo magdeburskie w 1464 roku przez króla Kazimierza Jagiellończyka. Wytyczono wówczas centrum osady w rejonie dzisiejszej ulicy Widłakowej oraz dokonano niwowego rozłogu pól. Na przełomie XVIII i XIX wieku odnotowywano nazwy niw: Miejscowa, Nowa Miejscowa, Góra, Między Górami, Pod Wielkanocą (zwana też Studziankami) i Za Mazurowcem.
Historycznie wieś była własnością duchowną, przed połową XIII wieku nadana została krakowskiej kapitule katedralnej jako jej uposażenie. W 1637 roku kanonik kolegiaty Wszystkich Świętych w Krakowie ufundował zachowaną do dzisiaj kaplicę Matki Boskiej Śnieżnej, położoną przy dzisiejszej ulicy Bodzowskiej; tam przeniesiono z katedry wawelskiej renesansowy ołtarz św. Doroty fundacji Jana Andrzeja de Valentinis z Modeny, kanonika, lekarza królowej Bony. W roku 1884 w ramach Twierdzy Kraków wzniesiono w południowej części wsi fort Bodzów, wzmocniony następnie kawernami i tradytorem. Na terenach Bodzowa dobywano wapienie – w wyniku tej długowiecznej eksploatacji zniknęły dawne wzgórza o nazwach Bodzów i Góra Świętej Anny, pozostało jedyne, dominujące aktualnie, wzgórze Solnik.
Przed rozbiorami gromada Bodzów należała do sięgającego na północ po Wisłę powiatu szczyrzyckiego, po roku 1772 znalazła się jako gmina w austriackim cyrkule wielickim, od 1782 roku w cyrkule myślenickim. W okresie Księstwa Warszawskiego wieś miała odrębny status gromadzki w ramach departamentu i powiatu krakowskiego. W 1815 roku Bodzów powrócił jako gromada (od 1856 roku gmina) pod zabór austriacki, do cyrkułu myślenickiego, w 1819 roku przekształconego w cyrkuł wadowicki. W okresie autonomii galicyjskiej, od 1866 roku, wieś mająca status gminy jednostkowej należała do powiatu wielickiego, od 1896 roku do powiatu podgórskiego – stan ten przetrwał do II Rzeczypospolitej, do roku 1923, kiedy to Bodzów wszedł w skład powiatu krakowskiego. W 1934 roku gmina Bodzów przekształcona została w gromadę w ramach wielowioskowej gminy zbiorczej Tyniec.
W 1941 roku znajdujący się w okupacyjnym departamencie i powiecie krakowskim Generalnego Gubernatorstwa Bodzów (liczący wówczas 1,37 km² i 245 mieszkańców) przyłączony został do Krakowa, do jego VI obwodu administracyjnego, tworząc XXIX dzielnicę katastralną.
Obecnie tereny tej dawnej wsi stanowią część dzielnicy samorządowej VIII Dębniki.
Ze Słownika geograficznego z lat 1880–1902: Bodzów, wieś nad Wisłą, powiat Wielicki. Wedle Długosza zwała się pierwotnie Boozow od Booza kasztelana krakowskiego, który wieś tę nadał kościołowi krakowskiemu. Miała 5 łanów kmiecych dających dziesięcinę prebendzie krakowskiej zwanej bodzowską.
